اکيون يار بنا، رَتُ روئن ڙي اديون
هو پاڻ ته مسافر هوندو آهي ليڪن اها راهه ان کي پنهنجي منزل تائين پهچائڻ ۾ مددگار ثابت ٿيندي آهي، خدا تعاليٰ اهڙيون شيون انسان جي اندر ۾ ٺاهيون آهن جيڪي انسان جي اندروني عضون ۾ شامل ٿين ٿيون ۽ اهي شيون ان مسافر جو مک مقصد هونديون آهن.
الله تعاليٰ جي خلقيل هن حسين ڪائنات ۾ جيڪا به اسين خوبصورتي ڏسون ٿا اها انسان جي اکين جي رستي سفر ڪري ۽ روح ذريعي انسان جي دل تائين پهچي ٿي ۽ دل وري اهو محل آهي جنهن ۾ هر ڪا شيءِ سمائجي وڃي ٿي، جنهن ۾ ڪڏهن به ڪا کوٽ محسوس ڪونه ٿيندي آهي ۽ دل هر وقت ان روح جي منتظر رهندي آهي ۽ دل روح جي ڪري ئي پنهنجو پاڻ کي خوشين ۽ غمن سان ڀري ڇڏيندي آهي ۽ هر خوبصورتيءَ کي پنهنجي محل ۾ سجائي ڇڏيندي آهي ۽ ڪڏهن ڪڏهن اکيون لڙڪ وهائيندي، جڏهن ٿڪجي پونديون آهن ته شاعر جي من پاتال کي جهوري ڇڏينديون آهن ۽ رسمن جي آڙ ۾ جڏهن جذبن جو خون ٿيندو آهي ته اکيون ڳوڙها به ڳاڙينديون آهن، ته اکڙيون ڪنهن جي اوسيئڙي ۾ آتيون به هونديون، ته اکڙيون پنهنجي محبوب جي اچڻ لاءِ جهاتيون به پائينديون آهن ۽ من پنهنجي محبوب کي پڪارڻ لڳندو آهي ته
اکيون يار بنا رت روئن ڙي اديون.