پر سڪون زندگي گذارڻ لاءِ ٻين جي ڪم اچڻ گهرجي
سڀ ڪجهه صحيح آهي، پر پوءِ به سج ته روزانو ساڳيءَ تازگيءَ سان اڀري ٿو، ستارن ڀري اُڀ جي سهائي ۽ حسن ۾ ته ڪابه گهٽتائي ڪونه آئي آهي، پوءِ اسان ئي پنهنجن ڏکن، تڪليفن ۽ محرومين کي روڳ بڻائي هڪڙي بي رنگ ۽ مئل قسم جي زندگي ڇو ٿا گذاريون.
هڪ اجري، قيمتي ۽ اعليٰ قسم جي پوشاڪ پاتل ٻار توڙي هڪ ميرا ۽ ڦاٽل ڪپڙا اوڍيل ٻار ساڳئي نموني زندگيءَ سان ڀرپور مرڪ مرڪي سگهندا آهن، اهو به صحيح آهي ته زندگيءَ جو آسمان خوابن ۽ خواهشن جي چنڊ، ستارن سان ئي سهڻو لڳندو آهي، ڀلا جيڪڏهن صحرا ۾ رهي هڪ گلزار جو سپنو اسان جي اکين جي دڳ تي محو سفر ناهي ته زندگي هڪ زخم ۽ ڀوڳنا کان سواءِ ڪجهه نٿي ڏئي سگهي، جيڪڏهن ڪو ڏک يا پيڙا توهان جي اندر ۾ گهر ڪري ويهي رهي آهي ته ان کي ڪوري ٻاهر ڪڍي ڦٽو ڪرڻ ۽ خوشيءَ ۽ سک تائين رسائي حاصل ڪرڻ ئي توهان جي پهرين ۽ وڏي اوليت ٿي سگهي ٿي، ان لاءِ پنهنجي زندگيءَ کي پرسڪون بنائڻ لاءِ ٻين جي ڪم اچڻ گهرجي، پنهنجن لاءِ ئي سهي، انهن جي ننڍن وڏن مسئلن کي حل ڪرڻ گهرجي، پوءِ اوهان ڏسو ته زندگي ڪيڏي نه سُڪون واري ٿي گذري، جڏهن اسين محبت جا گلاب پيدا ڪنداسين ته انهن گلابن جي خوشبوءِ سان نفرتن جا وجود ختم ٿي ويندا.