لاپرواهيءَ جي حمايت ڪرڻ نه کپي
مثال طور جيڪڏهن هڪ استاد پڙهائيءَ دوران پنهنجي ذميواري محسوس ڪري، ڊرائيور گاڏي هلائڻ دوران لاپرواهيءَ جو مظاهرو نه ڪري، ڳالهه ٻولهه دوران اهڙا لفظ استعمال نه ڪجن، جيڪي سامهون واري جي دل آزاريءَ جو ڪارڻ بڻجن، ڏاڍي کي رعايت ۽ هيڻي کي سزا واري روش نه هجي، اسپتال ۾ ڊاڪٽر قيمتي انساني جانين سان اهڙي لاپرواهيءَ جو مظاهرو نه ڪن ته معاملا واقعي به بهتريءَ طرف وڃي سگهن ٿا.
هي سڀ ڪجهه هڪ ٻئي جي گڏيل ساٿ ۽ سهڪار سان ئي ممڪن آهي، ان کانسواءِ اسان کي پنهنجي روين ۾ ايمانداري پيدا ڪرڻي پوندي، پنهنجي ضمير اڳيان پاڻ جوابده ٿيڻو پوندو، ان کان اڳ جو ٻيو ڪير اسان کي پنهنجي غلطيءَ جو احساس ڏياري، اسان کي پاڻ پنهنجون غلطيون درست ڪرڻيون پونديون، تڏهن ئي حالتون بهتر ٿي سگهن ٿيون. هي سڀ ڪجهه ائين ٿو لڳي ته ننڍن جي پنهنجن وڏن سان ڪميونيڪيشن گهٽجي وئي آهي، پنهنجي وڏڙن کان سکڻ جي صلاحيت ڪونه رهي آهي، ليڪن اهي وڏڙا به شايد پاڻ پلي ويا آهن، جيڪي اڳي سڏي ڪري قرب ڏيندا هئا، اهي ڄڻ پيار ڪرڻ وارا ماڻهو ئي ڪونه رهيا آهن، خبر ناهي ته اهي ماڻهو الائي ڪاڏي هليا ويا آهن، ڇو ته ورهين کان قائم اوطاقون ويران ٿي ويون آهن، اسڪولن ۾ ٻار پڙهڻ بجاءِ گڏهه ۽ گهوڙا پڙهي رهيا آهن، خبر ناهي ته اڳتي ڪهڙو حال ٿيندو.