پراڻا پيار نٿا وسرن
جيون جي راهن تي دل جي چيچ جهلي هلندڙ، اسين حقير ۽ فقير ماڻهو، تعبيرن جي تلاش ۾ بيوفا خوابن سان ياريون رکندا رهون ٿا، ليڪن سراب رستن جي رولاڪيءَ اڪثر اسان کي اهو سمجهايو آهي ته ڪڏهن ڪڏهن منزلون اکين اڳيان اچي پوءِ به پري ٿي پونديون آهن، نازڪ ناتن ۽ رشتن جي سوداگريءَ اسان کي اهو ئي سمجهايو آهي ته محبتن جي مالها جوڙڻ لئه دليلن جا ڌاڳا ضروري ناهن هوندا، جيئن جبلن تان لهي ايندڙ نديءَ جا وهڪرا پاڻهين دريائن تائين پهچي ويندا آهن، جيئن سائبيريا مان اڏامي، سنڌ ۾ ايندڙ مسافر پکين کي ڪوبه گائيڊ درڪار ناهي، ڪوبه رستو ڊٺل ناهي، هو ائين ئي جڏهن اکيون اکين جا پيغام سمجهڻ لڳنديون آهن ته پيار جو ڪوبه پغام رائيگان ناهي ويندو ۽ هو سنڌ جي ننڍين وڏين ڍنڍن ۽ تلائن تي پنهنجا بسيرا ڪندا آهن پر انسان جون اکيون انهن جي سڪون کي به پنهنجو کاڄ سمجهنديون آهن ۽ بنا دير جي انهن مٿان بارود جي برسات لائي پنهنجو پيٽ پاليندا آهن، اهو ڪيڏو نه پاپ آهي جو آيل مهمانن پکين کي پنهنجي ميزباني اصولن ۽ روايتن کي رد ڪري انهن فطرتي عملن کي به پوئتي ڌڪي ڇڏينديون آهن، پوءِ انسان پنهنجي پراڻي پيار ۽ پراڻي فطرت تان هٿ کڻي ڇڏيو آهي ڇا...؟