ڪي ويجهائي ڏور، ڪي ڏور به اوڏا سپرين
اهو تڏهن ئي ممڪن ٿي سگهندو آهي جڏهن اوهان جي سڪ ۽ پريت ۾ سچائي هجي، خلوص ۾ کوٽ نه هجي پر سڀئي چاهتون، نيڪ نيتيءَ جي مٽيءَ سان ڳوهيل هجن، هونئن به انسان جي سموري زندگي مختلف ڪيفيتن جو شڪار رهي ٿي، ڪڏهن مرڪون، ڪڏهن ٽهڪ ته ڪڏهن رنج ۽ غم ته ڪڏهن پيار، ڪڏهن رحم ته ڪڏهن نفرت ۽ ڪڏهن خوشيون ته ڪڏهن لڙڪ، ليڪن ضروري ڪونهي ته سڀني ڪيفيتن ۾ اوهان سان ڪو ڏک، درد ۽ خوشيون ورهائي سگهي، ڪي انسان سوين پنهنجن هوندي به بلڪل اڪيلا ۽ وياڪل هوندا آهن ۽ ڪجهه فرد وري پنهنجي سڀني ڏکن ۽ دردن کي اندر ۾ اوتي ۽ پيار ۽ پريت واري واٽ وٺي، پنهنجي پيارن کي دعائون به ڏيندا رهندا آهن، پوءِ جيڪڏهن هو وڃان وڃان به ڪندا آهن ته انهن پيارن کي روڪي به ناهي سگهبو، ڀلا جيڪي وڃان وڃان ڪن انهن کي ڪيترو روڪبو.
جهڙي ٿئي مست جواني، تهڙي آ رات سهاني
ويهه يار ڪيون پيار، ڇڏ، وڃان وڃان.