سکن واري سَڌَ، متان مون سان ڪرين
جيترو انسان ڏک ڏسندو آهي اوترو ئي سک ماڻڻ جي اميد به ساري سگهندو آهي، ڇو ته دنيا ۾ جيڪي به وڏا ڪم ٿيا آهن تن ۾ ڏک ۽ صبر ڪاميابيءَ جو هڪ مضبوط سبب رهيو آهي، اهڙا ٻيا ڪيترائي مثال ملندا ته ڏکن سهڻ بعد ئي انسان ڪاميابيءَ جو تاج پائي سگهي ٿو، هر ڪاميابي، پوءِ اها دنوي هجي يا آخروي ڪاميابي.
ڏکن سهڻ کانپوءِ ئي نصيب ٿيندي آهي، تنهنڪري انسان جيڪڏهن چاهي ته ترقي ڪريان ۽ دنيا ۾ نالو پيدا ڪريان ته کيس گهرجي ته ڏينهن رات هڪ ڪري محنت ۽ مشقت ڪرڻ لاءِ هر وقت تيار رهي ته تڏهن وڃي کيس منزل ملندي، ڏک ڪڏهن به مستقل ڪونه رهندا آهن ۽ نه ئي سک سدائين لاءِ رهندا آهن، اهي ته موسم جيان تبديل ٿيندا رهندا آهن، اسان کي ٻنهي موسمن ۾ خوش گذارڻ گهرجي، هونئن به ڪير ڪيتري به ڪوشش ڪندو رهي، ليڪن اهو سدائين سکن۾ نٿو رهي سگهي، سک رڳو دولت ۽ ملڪيت هجڻ سان نٿا ماڻي سگهجن، ليڪن اها دل جي ڪيفيت تي منحصر آهي، جيڪڏهن دل ۾ خوشي ناهي ته پوءِ بظاهر عيش عشرت ڪنهن به ڪم جي ڪونهي.