تخليقي شاعري انساني پيڙا جو پڙلاءُ هوندي آهي
هميشه اهو ٻڌڻ ۾ ايندو آهي ته ڪو وٺڻ جي ڪرت ۾ قابو ته ڪو وري علم جي اڃ اجهائڻ لاءِ سڄي ڄمار رڌل ٿو رهي، ته ڪو وري جهالت ۾ به چئني پيرن چور، ڪنهن کي عزت جي آرزو ته ڪنهن کي شهرت جو شوق ۽ ڪنهن کي وري دولت جا انبار ڪٺا ڪرڻ جي آس ته ڪنهن کي امير ٿيڻ جي اميد.
ڪو سهڻن سپنن سان سوچن جو سنسار ٿو سجائي ته ڪو وري محبت جا وکر ورهائيندي پنهنجي وهي کٽائي ٿو ڇڏي، ته ڪو ئي ساجن جي سڪ ۾ سارو، سارو ڏينهن ۽ ساري رات گذاري ٿو ڇڏي، انسان وڃي ته ڪيڏانهن وڃي، طرحين طرحين طبيعتون، رنگ به رنگي انساني رويا، ڪو کلندي روئي پوي ته ڪو روئندي کلي پوڻ جي اٽڪل بازي ٿو ڄاڻي، بهرحال انهن سڀني ڳالهين جي باوجود جڏهن ههڙا ماکيءَ جا ڀنڊار ڀريل گيت ۽ مٺڙا آواز ڪنن تي پون ٿا ته دل بهار بهار ٿي پوندي آهي.