پٿر جا ماڻهو ڇا ڄاڻين
جڏهن اترڙو هلڪي خنڪيءَ سان هوڙها سڙهه ڦڙڪائي وڻن ۾ ٽنگيل آسٽريلي جهرڪين جا آکيرا لوڏيندو آهي ته اسين ماڻهو لاڙ جا، وارين دلين ۾ جيڪي درد، اتر جي ٿڌين هوائن ۾ جاڳندا آهن ته پوءِ انهن دردن کي ڪڏهن به ننڊ ناهي ايندي، ڪڏهن به سڪون ناهي ايندو.
دنيا جي پکڙيل ملڪن جي وڏن شهرن جي هٿرادو حڪمت عمليءَ هيٺ، سرد موسم ۾، هيٽرن ۽ گرم موسمن ۾ ايئرڪنڊيشن جي ٿڌڙي هوا ته هڪ هٿرادو ماحول سان جڙي فطرت جي هن حسين رازن کي ڀلي ڪٽي ڇڏيو آهي، ليڪن سنڌ سونهاري جي هنن ڳوٺن ۽ شهرن جي هنن وسعتن تي جيڪي پراسرار موسمن جا رنگ آهن انهن جي هڪ الڳ دنيا تخليق ٿيل آهي ته ٿر ۽ لاڙ جي هنن ماڪ پسيل فجر جي خماريل لمحن ۾ جتي سون جي رنگ وانگي سٿيل ۽ پڪل پکڙيل سڳداسي سارين جا کيت نهارجن ٿا ته ايوب کوسي جون هي سٽون روح مٿان رهڙ ٿي لهن ٿيون ته :-
پٿر جو شهر ڇا ڄاڻي/ يا پٿرن جا شهر ڀلي هنن کيتن جي چانڊوڪين ۽ شبنم ۾ پسيل سارين جي سنگن جي هڪ فطرتي خوشبوءِ کان پري هجن، ليڪن انهيءَ خوشبوءِ جي قيمت پئرس جي خوشبوءِ جي بازارن ۾ به شايد نه هجي، جتي خوشبوئن جا ڪيئي شهر اڏيل آهن.