ڀلي بک ڀرم جي، شال نه وڃي شانُ
کٿيريءَ تان کِلَ عمر نه ڪجي ايتري چئي عمر جي ست رڇين، طعامن، ريشمي وڳن، شربتن ۽ عطر عنبيرن کي پنهنجي ڏٿ ۽ ڏئونرن جو مٽ نه ٿي سمجهي ۽ ٽِڪَ ٻڌي بيهندي، قيد ۽ بند ڪاٽي ٿي پر ڊپ کان پري رهي به ”لاخوف عليهم، ولاهم يحزنون“ تي عمل ڪندي بي خوفيءَ سان طمع کي ترڪ ڪري، پنهنجن جي پچر ڪونه ٿي ڇڏي ۽ پنهنجي ريت تي قائم رهي ائين ٿي چوي ته،
ايءُ نه مارن ريت، جو سيڻ مٽائن سون تي،
اچي عمر ڪوٽ ۾، ڪنديس ڪانه ڪريت،
پکن جي پريت، ماڙي سين نه مٽيان.
شاهه
يا
اننت اڪيلي ڪوٽ جي اندر،
گنگهر گهاريان، ويٺي ڏينهڙا،
مون کي منهنجا مارو مٺڙا.
لنو لڳل آ کيت سان منهنجي،
اچن انهيءَ جا، ساندهه سڏڙا،
مون کي منهنجا مارو مٺڙا.
عمر اسان جي ريت اباڻي،
اوڍيون پنهنجا کيس ۽ کٿڙا،
مون کي منهنجا مارو مٺڙا.
(نواز سومرو)