سڪ ۽ سوز جي عذاب کان پاڻ کي ڇو آجو سمجهجي
پرين! چنڊ، تارا ته مون سان رلن ٿا،
سمورا نظارا ته، مون سان رلن ٿا.
مان بيچين رستن جو، آهيان مسافر،
۽ خاموش چارا ته، مون سان رلن ٿا.
ڪجي حسرتن تي ڇو، هر روز ماتم،
مگر هي ڪيڏارا ته، مون سان رلن ٿا.
ڪٿي مان رلان ٿو، اي، اعجاز رستا،
هي رستا ويچارا ته مون سان رلن ٿا.