مسافر پنڌ ڊوڙي ٿو
ڪڏهن ڪنهن اونداهيءَ ۾ سوڳ اوڍي سمهي رهندي آهي، ته ڪڏهن ڪنهن چانڊوڪيءَ کي هانو تي ليٽائي جاڳندي رهندي آهي ۽ وڇوڙن جي زرد خزان ۾ جڏهن ڪنهن جي مخمور نهارن جي بهارن مان اچانڪ ڪنهن راهه تي ڇڻي پوندي آهي، تڏهن اها پنهنجو حسن هٿان وڃائي درد جي تنها دڳن تي هيڪلائين جي چيچ جهلي هڪ اهڙي مفلس مسافري ڪندي آهي، جنهن جتي سڄي ۽ تاريخ مقدر ۾ سواءِ انڌيرن جي نه ڪو تارو کڙي سهائي ڪندو آهي ۽ نه ڪا چانڊوڪي رقص ڪندي آهي، بس رڳو انڌيرن ۾ ٻڏل راهن مٿي وک، وک تي ٿيڙ ۽ ٿاٻا وڇايل هوندا آهن، جيڪي سندس مسافر پيرن کي جهليندا رهندا آهن، بقول ڪنهن شاعر جي ته
رهون خاموش ڪيئن جانم، ڦٽن کي ڪو ڦلهوري ٿو،
ڪڏهن ڪينجهر پڪاري ٿي، ڪڏهن ڪو جهوڪ جهوري ٿو،
ٻڌل ڪنهن ڳنڍ ۾ آهيون، تڏهن ئي دل نٿي جهلجي،
اويلا ٿا اچون نڪري، سڳي کي ڪو ته سوري ٿو،
زمانا ڇا ڪندين روڪي؟ بدن ۾ ٿي وڄي مستي،
پرينءَ جو ڳوٺ ڳوليندي، مسافر پنڌ ڊوڙي ٿو.