هاڻي محبتن ۾ به محبت ناهي رهي
اهوئي ڪارڻ آهي جو بدليل دور جي بيحسي عاشقين کان پنهنجا پراڻا انداز ۽ محبتن کان ڄڻ مزا ئي ڦري ورتا آهن، اڻ کٽ انتظاري ۽ بيپناهه بيقراري محبت جي مڪملتا آهن پر هاڻي طويل انتظارين ۽ بيقرارين جو ڄڻ ته محبتن جي معاملي سان ڪو تعلق ئي ناهي رهيو، ان ڪري سچ ته اهو آهي ته هاڻي محبتون به محبتون ناهن رهيون يا ٻين لفظن ۾ ائين ئي کڻي چئجي ته هاڻي محبتن ۾ به محبت ناهي رهي، سو اهڙين دردناڪ حالتن ۾ جيڪڏهن اڃا به ڪو محبت سان محبت ڪندڙ پاڳل جيئي ٿو ته هن دور ۾ ان جهڙي ديواني جو جيئڻ هڪ معجزو آهي، ڳالهه اصل ۾ اها آهي ته ڪالهه جڏهن عشق جو امام ماڻهوءَ جي اندر ۾ کاٽ هڻي سندس وجود جا هڙئي قرار کڻي ويندو هو، تڏهن حضرت انسان جي روح ۾ برهه جي هڪ بيقراري باهه ڀڙڪي پوندي هئي ۽ پوءِ عاشقيءَ جي اها اڻ تڻ جي باهه تڏهن وڃي اجهامندي هئي جڏهن چين چورائيندڙ چور، حسن جي اکين جي نهار جي وسڪار ۽ پيار جا ڀاڪر آڇيندو هو، پر تڏهن محبوب حسن جي مخموري نيڻن جي برکا ماڻڻ عاشقن لئه ايڏي آسان ڪٿي هئي، جيڏي سولي اڄ آهي اڳي ته عاشقيون، معاشقين کي ماڻڻ لاءِ عمريون ارپي ڇڏينديون هيون، بقول عبدالغفار تبسم جي ته
انهيءَ محبت ۾ سو، اثر نه هوندو،
اندر ۾ عشق جو جي گهر نه هوندو.
تون ئي تبسم نه آهين هڪڙو ڄڻو،
عشق منجهه ڪير، دربدر نه هوندو...؟