ڇانورا جيڪي سهارو چاهيندا آهن
هن وٺ وٺان واري دور ۾ جنهن ۾ اڄ جو انسان احساس ڪمتريءَ جهڙي مرض ۾ مبتلا ٿيندو پيو وڃي ڏٺو وڃي ته جيون جي ڌارا تي اسان جا ڀٽڪيل روح ته ڪنهن ڇانوري جو سهارو چاهين ٿا، ڇانورا جيڪي ڪچڙي ننڊ جا خواب هوندا آهن ۽ جيڪي مينهن ڪڻين جهڙا نازڪ ۽ نفيس هوندا آهن.
اسان جي لاشعوري حرڪتن جي ڪري پنهنجو وجود فنا جي فضا ۾ ڦلهوري ڇڏيندا آهن، اسان چاهيون ته اسان پنهنجي ۽ اندر جي بي چئي، شرارتي گهوڙي کي پلر جو پاڻي پياري سگهون ٿا، ان لاءِ اسان کي پنهنجو پاڻ کي، پاڻ مان نڪرڻو پوندو ۽ پاڻپي جي پکيءَ کي ڪل جڳ جي پراسرار ۽ پر رونق فضا ۾ پالڻو پوندو، ڇو ته اسان فطرت جو اٽوٽ حصو به آهيون، ان اڻٽٽ حصي کي من جي ماٺيڻي ميٺ سان محسوس ڪرڻ ڏيون ته بهتر آهي.
جيئن ڪوبه نفس پنهنجي پاڻ جي بي دلي دعويٰ ڪري ٿو ته ڄڻ پاڻ کي ۽ فطرت کي دوکي جهڙي دنيا ڏيکاري ٿو، هونئن به فطري طور انسان اڻپورو ۽ اڻ مڪمل هوندو آهي، هو ان احساس ڪمتريءَ جو پلئه ڇڏائڻ لاءِ احساس برتريءَ جو ڪوڙو ۽ آسان حل ڳولي پاڻ پنهنجي ان عمل تي بي عمل ٿي پوندو آهي، پاڻ کي مڪمل بنائڻ لاءِ ناممڪن جو رستو اڪري ممڪن ڏانهن پنڌ ڪرڻ گهرجي.