مختلف موضوع

تارن ڀري رات

هي ڪتاب ڪمپيئر نواز سومري جي ريڊيو اسڪرپٽ جو لکيل مجموعو آهي.
جيتوڻيڪ نواز سومري جو نانءُ سنڌ جي هاڻي ڪنهن به ريڊيو لسنر توڙي براڊ ڪاسٽر لاءِ اوپرو ناهي رهيو، پر سندس لکڻيون جيڪي اسڪرپٽ جي صورت ۾ ٽڙيل پکڙيل رهيون، ان کي سهيڙي نواز سومري ڪتاب ”تارن ڀري رات“ جي ئي عنوان هيٺ اسان آڏو آنديون آهن، ان سان نه فقط پڙهندڙ مستفيد ٿيندا پر نوجوان طبقي لاءِ پڻ اليڪٽرانڪ ميڊيا ۾ پاڻ مڃرائڻ جا موقعا فراهم ڪرڻ ۾ مدد ملندي،
  • 4.5/5.0
  • 2794
  • 669
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • نواز سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book تارن ڀري رات

  ڇانورا جيڪي سهارو چاهيندا آهن

عزيزان حيات، الله تبارڪ و تعاليٰ پنهنجي حڪم سان روءِ آسمان کان وٺي ڌرتيءَ جي ماحول کي تمام گهڻو خوبصورت ڪري پيدا ڪيو آهي، ڇوليون هڻندڙ سمنڊ، واريءَ جا نه کٽندڙ ريگستان، ور وڪڙ کائيندڙ درياءَ، جبلن تان ڪرندڙ آبشار، آسمان سان ڳالهيون ڪندڙ جبلن جون قطارون، ٻيلا، سرسبز ۽ شاداب واديون، باغ ۽ انهن ۾ لنوندڙ پکي پکڻ، مورن جا ناچ، هرڻين جون ڇالون، ٿڌڙين هيرن جا جهوٽا، آسمان تي تارن جون قطارون ۽ چنڊ جي چانڊوڪي هي تارن ڀريون راتيون اهي سڀ جو سڀ قدرت جي خوبصورتيءَ جا بهترين نمونا آهن، ليڪن حضرت انسان ان سان ڪهڙو حشر ڪيو آهي، سمنڊ گندا ٿي ويا، درياءَ ڄڻ گندي پاڻيءَ جا تلاءَ بڻجي ويا آهن، وڌندڙ آبادي جي رهائش ۽ ٻين صورتن ۽ ضرورتن لاءِ ٻيلا وڍجي ويا، خدا تعاليٰ جي نعمت سمجهيون ويندڙ برساتون تيزابي ٿي ويون ۽ پکين کي جيڪي ٿڌڪار جي موسم ۾ پرديس کان هن ڌرتيءَ کي خوبصورتي بخشين ٿا، انهن کي بيدرديءَ سان ماريو ٿو وڃي، عزيزان من، انسان کي ڇا ٿي ويو آهي جو پنهنجي گهر جي شين کي ئي صفح هستيءَ تان هٽائيندو ٿو وڃي، خبر ناهي ته اسان کي مليل اهڙيون حسين ۽ خوبصورت شيون اسين پنهنجي ايندڙ نسل کي ارپي به سگهنداسين الائي نه...؟
هن وٺ وٺان واري دور ۾ جنهن ۾ اڄ جو انسان احساس ڪمتريءَ جهڙي مرض ۾ مبتلا ٿيندو پيو وڃي ڏٺو وڃي ته جيون جي ڌارا تي اسان جا ڀٽڪيل روح ته ڪنهن ڇانوري جو سهارو چاهين ٿا، ڇانورا جيڪي ڪچڙي ننڊ جا خواب هوندا آهن ۽ جيڪي مينهن ڪڻين جهڙا نازڪ ۽ نفيس هوندا آهن.
اسان جي لاشعوري حرڪتن جي ڪري پنهنجو وجود فنا جي فضا ۾ ڦلهوري ڇڏيندا آهن، اسان چاهيون ته اسان پنهنجي ۽ اندر جي بي چئي، شرارتي گهوڙي کي پلر جو پاڻي پياري سگهون ٿا، ان لاءِ اسان کي پنهنجو پاڻ کي، پاڻ مان نڪرڻو پوندو ۽ پاڻپي جي پکيءَ کي ڪل جڳ جي پراسرار ۽ پر رونق فضا ۾ پالڻو پوندو، ڇو ته اسان فطرت جو اٽوٽ حصو به آهيون، ان اڻٽٽ حصي کي من جي ماٺيڻي ميٺ سان محسوس ڪرڻ ڏيون ته بهتر آهي.
جيئن ڪوبه نفس پنهنجي پاڻ جي بي دلي دعويٰ ڪري ٿو ته ڄڻ پاڻ کي ۽ فطرت کي دوکي جهڙي دنيا ڏيکاري ٿو، هونئن به فطري طور انسان اڻپورو ۽ اڻ مڪمل هوندو آهي، هو ان احساس ڪمتريءَ جو پلئه ڇڏائڻ لاءِ احساس برتريءَ جو ڪوڙو ۽ آسان حل ڳولي پاڻ پنهنجي ان عمل تي بي عمل ٿي پوندو آهي، پاڻ کي مڪمل بنائڻ لاءِ ناممڪن جو رستو اڪري ممڪن ڏانهن پنڌ ڪرڻ گهرجي.