سهپ جي ڪا حد مقرر هوندي آهي ڇا...؟
اوهان ڏسو يتيميءَ جي ڪربناڪ احساس هيٺ زندگيءَ جا تلخ ڏينهن گذاريندڙ معصوم ٻارڙن لاءِ نئين خوشيءَ ۾ ڪهڙي شيءِ ڪشش جو باعث بڻجندي، ان ڀيڻ کي ڪهڙي خوشي آٿت ڏيندي، جنهن جو ڀاءُ بغير ڪنهن ڏوهه يا سبب جي قتل ڪيو ويو هجي، يا ان ماءُ جي اکين کي اهڙين خوشين سان ڪهڙي غرض، جنهن جو لخت جگر، ان کان جدا ڪيو ويو هجي، ڀلا اها ميار ڪنهن کي ڏجي ڇا اهو ڏوهه به قسمت کي ڏجي؟ يا قسمت تي ميار ڏجي، ڪهڙي پار وڃجي ڪو ڏس ٻڌائي سگهي ٿو...؟
عزيزان حيات، انسان جي زندگي ۾ خوشيون جڏهن حد کان گذري وينديون آهن ته بيان نه ڪري سگهبيون آهن، ڇو ته خوشين جو مزاج انساني مزاجن کان گهڻو مختلف ڪونه هوندو آهي، انسان ڪيترو به عمر رسيده ڇو نه ٿي وڃي ليڪن خوشيءَ جو منفرد احساس کيس ٻار بڻائي ڇڏيندو آهي، هن جي ڪفيت ۽ هڪ ننڍڙي ٻار جي ڪيفيت ۾ ڪوبه فرق ڪونه هوندو آهي، تفاوت صرف ڏک ۽ غم جي احساس جي سلسلي ۾ ئي محسوس ٿيندو آهي.
ٿورو سوچيو، خدارا ڪجهه لمحن لاءِ ئي سهي، پنهنجي سماجي ترجيحات تي غور ڪيو، دنيا ۽ دنيا وارا ڀلي نئين خوشيءَ جي آمد جا گيت ڳائي ۽ آتش بازي ڪري خوشيءَ جو اظهار ڪن، اوهين پل کن لاءِ انهن مسرتن کي فراموش ڪري پنهنجي اردگرد ڏسو، پرکيو۽ پوءِ فيصلو ڪريو ته هر نئون سال يا ڪنهن خوشيءَ جي آمد اسان لاءِ خوشين جو ڪارڻ بڻجي ٿي، يا غم جو سنديسو ۽ المين جو نه کٽندڙ داستان...؟ هي روز، روز جا دهشت ڦهلائيندڙ واقعا، بم ڌماڪا، ٽارگيٽ ڪلنگ، اغوا براءِ تاوان، ڪنهن گهر جو چراغ ختم ڪرڻ، ماءُ جيجل کان ان جو لخت جگر کسڻ، ڀيڻ کان ڀاءُ جدا ڪرڻ ڪٿان جو انصاف آهي، ڇا اها انسانيت آهي، ڇا اها مسلماني آهي، ٿورو سوچيو، اسين بحيثيت مسلمان قوم ڪيڏانهن پيا وڃون، اسان کي ڇا ڪرڻ گهرجي.