مختلف موضوع

تارن ڀري رات

هي ڪتاب ڪمپيئر نواز سومري جي ريڊيو اسڪرپٽ جو لکيل مجموعو آهي.
جيتوڻيڪ نواز سومري جو نانءُ سنڌ جي هاڻي ڪنهن به ريڊيو لسنر توڙي براڊ ڪاسٽر لاءِ اوپرو ناهي رهيو، پر سندس لکڻيون جيڪي اسڪرپٽ جي صورت ۾ ٽڙيل پکڙيل رهيون، ان کي سهيڙي نواز سومري ڪتاب ”تارن ڀري رات“ جي ئي عنوان هيٺ اسان آڏو آنديون آهن، ان سان نه فقط پڙهندڙ مستفيد ٿيندا پر نوجوان طبقي لاءِ پڻ اليڪٽرانڪ ميڊيا ۾ پاڻ مڃرائڻ جا موقعا فراهم ڪرڻ ۾ مدد ملندي،
  • 4.5/5.0
  • 2794
  • 669
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • نواز سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book تارن ڀري رات

  هن مختصر حياتيءَ جا قصا ڪهڙي ڪتاب ۾ لکجن

عزيزان حيات، دنيا جي دستورن ۾ اٽڪيل حياتيءَ جا اجاڙ رستا، هر شام جي بدن تي ايذائن جا لفظ لکي وڃن ٿا، ڪنهن درد کي ڀلا اهو ڇو چئجي ته تو لئه هن جيون هندوري ۾ ڪابه جاءِ ناهي، بلڪ نصيب جي نيزن تي ٽنگيل اسان جا ارمان ڪڏهن به ڪنهن سان ڪا شڪوا ناهن ڪندا ۽ جڏهن به من ۾ سمايل مڪليءَ جي صحرائي ميدانن تي ڪنهن پيٽ بکايل ٻار جي رڙ گونجي ٿي ته سوين سوال دل جي ويران رڻ تي اڀري اچن ٿا.
ان هاريءَ جي درد جو احساس هانءُ ڏاري ٿو، جيڪو سرد راتين کان گرم جهولن تائين، لنڊيون لتاڙي، پنهنجي روزي لئه، هر ستم رتن جا سهي ٿو، ليڪن سماج جي هلائڻ وارن وٽ انهن انمول محنت ڪش ماڻهن جي ڪابه اهميت ناهي، رات ڏينهن اکين ۾ اوجاڳا سانڍي، اميدن جا انبار کڻي جيئندڙ اهي انسان هميشه مايوسيءَ جي مونجهارن ۾ ڦاٿل ئي رهيا آهن، نه ئي ڪا عيد انهن لئه خوشيءَ جو پيغام آڻي ٿي ۽ نه ئي ڏياريءَ جا ٽمڪندڙ ڏيئا انهن جي ٿڙڪندڙ چپن تي مسڪراهٽ آڻي سگهن ٿا.
اسان جون اکيون پنهنجي آس پاس کوڙ اهڙا انسان اڪثر ڏسن ٿيون، جيڪي سخت محنت ۽ جفاڪشيءَ جي باوجود به مشڪل حالات ۾ ڪٺن زندگي گذارين ٿا ۽ درد دل رکندڙ اهي انسان ڪڏهن به ڪنهن سان شڪايت ڪونه ڪندا آهن، بلڪ اهي کِلڻا ماڻهو، پنهنجن ڏکن ۽ دردن جو ذڪر ڪنهن سان به ڪونه ڪندا آهن، پوءِ مِٺي به ماٺ ۽ مُٺي به ماٺ وارو رستو وٺي زماني ۾ دستور سان گڏ هلندا رهندا آهن ۽ ڪنهن سان به ڳالهه ڪونه ڪندا آهن. زندگيءَ ۾ هر انسان اميدن جي اجالن کي منزلن ڏانهن وڌندي ڏٺو آهي ۽ اهڙن پورهيت مزدورن ۽ لاهيارن فقط پنهنجي ارمانن کي غريبيءَ جي گهاڻي ۾، پيڙجندي ڏٺو آهي، پنهنجي خوابن کي واچوڙن سان ڦرندي ڏٺو آهي، هن حياتيءَ جا قصا تاريخ جي ڪنهن ڪتاب ۾ لکجن يا آزاد فضائن ۾ اڏائي ڇڏجن، هن اسان جي قصاءِ حيات جو هن زماني ۾ ڪنهن تي ڪوبه اثر ڪين پوندو، ليڪن زماني جي بادشاهن کان، اها التجا ضرور ڪجي ۽ وڏين گاڏين عاليشان محلن ۽ فائيو اسٽار هوٽلن ۾ گهمڻ ڦرڻ سان اسان کي ڪابه شڪوا يا ڪابه گلا ڪونهي، ليڪن خدارا، انهن انسانن جو به احساس ڪيو، جيڪي ٻرندڙ سج هيٺان توڙي برفاني سرد راتين ۾ ٻنين، فيڪٽرين، دڪانن توڙي ٻين ڪارخانن ۾ ڪم ڪن ٿا، اهي اوهان کان گهڻو ڪجهه نٿا گهرن، فقط انهن کي انهن جو حق ڏنو وڃي، جيڪو پڻ اخلاقي توڙي انساني فرض آهي، الائي ڇو اسان جا خيال تمنائون ۽ خواب ايترا ته وڌي ويا آهن جو صرف پنهنجو پيٽ ڀرڻ کانسواءِ ڪنهن ٻئي بکايل پيٽ جو ذرو به احساس نٿا رکون، جڏهن ته اسان سڀ ڀليءَ ڀت ڄاڻون ٿا ته اسان ڪيترو به ڪمائي وٺون، ڀلي ڪروڙين ڊالر اسان جي بينڪ بيلنس ۾ جمع هجن، ليڪن هن فاني جهان کي ڇڏڻو آهي، پوءِ ڀلا اهڙا ڪڌا ڪم ڪنهن لاءِ؟
هن دنيا ۾ پاڻ هڪ مهمان طور آيل آهيون ۽ هن فاني دنيا کي ڇڏڻ وقت ته هي ڪروڙين ڊالر اسان سان هلي سگهندا ۽ نه ئي اسان جي اعمالن کي لڪائي سگهندا، جڏهن ته انسانيت سان پيار ڪندڙ انسانيت جو هڏ ڏوکي پنهنجي سٺن اعمالن ڪري انسانيت ۾ زنده رهي ٿو، انهيءَ ئي انسان جي زندگي سفل ۽ سٺي چئبي، جيڪو انسانيت ڪاڻ انسانيت ۾ هن جهان ۾ جيئي ٿو.