زندگي پلصراط جي پل وانگر ٿي لڳي
سڀ جيءَ گهريا دوست، مٽ مائٽ به ساٿ ڇڏي ٿا وڃن ۽ صرف تنهائي ئي انسان جو مقدر بڻجي ٿي وڃي ۽ هو پنهنجو جيون اڪيلائيءَ ۾ بسر ڪري ٿو ۽ ڪي وري اڪيلائيءَ جو خوف نه سهي خودڪشي ڪري پنهنجي زندگي جو ئي انت ٿا ڪري ڇڏين.
هيءَ زندگي به بلڪل پلصراط جي منظر وانگر آهي جتي خوف جي ڪيفيت به آهي ۽ لازمي پار ڪرڻ واري ڳالهه به آهي، هتي معاشري جي بي حسيءَ کان بيزار ٿي ويل وجود پنهنجو پاڻ کي جڏهن اونداهيءَ جو راهي سمجهن ٿا ته معاشري جي روشني انهن لاءِ ڪڏهن به ڪائي لاٽ نٿي ٻاري، الٽو انهن لاءِ وک وک تي ڪنڊا ٿي وڇائي، هتي ڀاءُ کي ڀاءُ صرف ان لاءِ موت جي ننڊ سمهاري ٿو، ڇو جو ان کي پنهنجي رت جي رشتي کان وڌيڪ دولت جي لالچ، حسد ۽ ساڙ ۽ اناپرستي، پياري ٿي وڃي ٿي ۽ اهو ان حرس ۽ هوس ۾ پنهنجا رت جا رشتا به وساري ٿو ويهي.
ڀلا اوهان ئي ٻڌايو ته هن زندگي جي ڊوڙ ۾جڏهن پنهنجا پنهنجا نه ٿين ته پوءِ هن درد ڀري دل جي ڪنهن کي دانهن ڏجي، آهي ڪو دانهن ٻڌڻ وارو يا ڪو پيار ڏيڻ وارو.