ڏکن ۽ سکن واري زندگي
ان حوالي سان زندگيءَ جو حقيقي مزو فقط اهو ئي ماڻهو ماڻي سگهي ٿو جيڪو زندگيءَ جي ڏک ۽ سک، محبت، نفرت، وصل ۽ وڇوڙي، درد ۽ پيار کي پنهنجي زندگيءَ جو حصو سمجهي هر حال ۾ پنهنجو پاڻ کي مطمئن رکي، ماضيءَ جي تلخين کي ڀلائي، مستقبل ۾ آس ۽ اميد رکي پنهنجي منزل ڳولهي ٿو ۽ اهو انسان ڪامياب آهي، جيڪو مايوسيءَ کي مات ڏئي اميد جي آڌار تي مستقل مزاجيءَ سان فيصلا ڪري ٿو، ليڪن ڏٺو اهو ويو آهي ته ماڻهوءَ جو من تنها بڻجي ويندو آهي ۽ جيون جي ڪشتي به وڇوڙن جي ساگر ۾ ترڻ لڳندي آهي ۽ جيون جي ڪشتيءَ کان وڇوڙن جي ساگر ۾ محبت جا سمورا ڪنارا دور ٿي ويندا آهن ۽ ان جيون ڪشتيءَ کي ڪنهن جي يادن جون لهرون به لوڏڻ لڳنديون آهن ۽ جيون جي جهان جو هر منظر بدليل محسوس ٿيندو آهي ۽ پوءِ جڏهن به اهي وڇوڙي جي ور چڙهي ويل محبتون ماڻهوءَ جو مقدر بڻجنديون آهن ته ماڻهوءَ جي من جي موسم به بهار بڻجي ويندي آهي، ليڪن انهن يادن جي ڀوڳڻ وارا ڪي گهٽ ئي انسان هوندا آهن، جيڪي حساس دل هوندا آهن.