محبتن جي اڌورن عڪسن کي ڪيئن پسجي
سکي پيا کي، ملين ته چئجانءِ،
تو سواءِ هيءَ چاندني نه ٿيندي.
مانوارئو،جن محبت جي ڪا ڳالهه ئي ڪجهه ٻي هوندي آهي جيڪي ڪڏهن به پوڙهيون ناهن ٿينديون، جيڪي ڪڏهن به مري ناهن سگهنديون ۽ جيڪي ڪڏهن ڪنهن پوڙهائپ جي ڀوائتي جهنگ ۾ وڃائجي به ناهن وينديون، ته اهي محبتون عظيم کان عظيم تر چورائينديون آهن، انهن محبتن جا ساوا جهنڊا هميشه وقت جي سيني ۾ کپيل رهيا آهن، انهن عظيم محبتن جي حياتيءَ کي ڪوبه ڇيڙو ناهي، اهي ازل کان پروان رهيون آهن، انهن عظيم محبتن جي عالمگير محبوبيت جي عڪاسي ائين به ڪري سگهجي ٿي ته اها محبت ماڻهوءَ جي هر احساس ۽ هر حواس ۾ هڪ خوبتر تشنگي ڀري ڇڏيندي آهي، ماڻهو وکري ويلن کي ميڙڻ ۾ مصروف رهجي وڃي ٿو، ماڻهوءَ جو هر تشنا حواس ائين ٿو محسوس ڪرائي ڄڻ اها عجيب پياس صدين کان من جي بر ۾ موجود هئي، جيڪا ماڻهوءَ جي هر شعور تي حڪومت قائم ڪري وٺي ٿي، ليڪن جيئن مون پهرين به ڳالهه ڪئي ته ڪي ڪي محبتون وقت جي وير سان ائين نڪري وينديون آهن، جيئن وهندڙ پاڻيءَ ۾ ڪک پن وهي ويندو آهي ۽ اها سڪ ۽ چاهت چُور بڻجي ويندي آهي، جيڪڏهن ڪو دل وارو، انهن سڀني ڳالهين کي وساري، سڪ ساهه ۾ سانڍي، ان محبوب وٽ هلي وڃي ۽ اهو سنئين منهن نه ڳالهائي ۽ ڏسي به منهن ڦيرائي ڇڏي ته ارمان ته ٿيندو نه..؟؟!!