چون ٿا پيار ڪنهن نيري نديءَ جو نالو آهي
چوندا آهن ته پيار انسان ذات لاءِ خوبصورت حسناڪين سان ڀرپور ڪيفيتن جو نالو آهي، جنهن جي لطافت ۽ نفاست انسان جي هر محسوسات کان اتم ۽ اعليٰ هوندي آهي، اوهان هي مثال ته ضرور ڪٿي پڙهيو يا ٻڌو هوندو ته چاهڻ ۽ چاهجڻ زندگيءَ جي عظيم ترين مسرت هوندي آهي، مطلب ته ڪنهن کي پنهنجو ڪرڻ ۽ ڪنهن جو ٿي وڃڻ جي سٽ سدائين اندر ۾ اڇلون هڻندي آهي، پيار کي ڪنهن به قبيلي، قوم، ملڪ يا ديس تائين محدود نٿو ڪري سگهجي، اهو جذبو انسانيت جي عالمي شناخت آهي، جتان هر انسان جي انسان هجڻ جي يقين دهاني لاءِ ثابتي ملي ٿي، فرق صرف ايترو آهي ته هرڪو پنهنجي پنهنجي حصي جي صفت جو اڳتي نڪري ٿو وڃي، منهنجي مرشد ڀٽ جي گهوٽ ان فلسفي کي هينئن به سمجهايو آهي ته:
نهائينءَ کان نينهن سک منهنجا سپرين،
سڙي سارو ڏينهن، ٻاهر ٻاڦ نه نِڪري.
يا ٻي جاءِ تي چوي ٿو ته:
ڪنڌيءَ اڀيون ڪيتريون، ساهڙ، ساهڙ ڪن،
ڪِن کي سانگو ساهه جو، ڪي گهوريون ڪري گهِڙن،
پر ساهڙ سندو تنِ، جيڪي گهاءَ گهائي، گهِڙ يا.