ڇانورن بنا وڻ ڪهڙي ڪم جا
بس ڪنهن جي دل جو وڻ سرسبز ۽ سائو رهندو آهي ته ڪنهن جي دل جي گهاٽي ڇانو واري وڻ کان ماڻهو موسم خزان بڻجي کانئس پن پن به کسي ويندا آهن ۽ نتيجتن جڏهن اهو وڻ کين اُس جو احساس ڏياريندو آهي ته چوندا آهن ته ڇانورن سواءِ وڻ به ڪهڙي ڪم جا، يا مثال طور ائين به ٻڌڻ ۾ ايندو آهي ته ”ڪنهن ڪنهن ماڻهوءَ منجهه، اچي بوءِ بهار جي“.
ڏٺو وڃي ته انسان جي به عجيب تاريخ آهي، نه مستقبل جي فڪر کان آجو، نه ماضيءَ جي پراڻين يادن کان غافل ۽ نه ئي وري حال کان مطمئن، عجب بيچيني خلقڻهار انسان جي ضمير ۾ رکي آهي، جو هو اطمينان جهڙي املهه ڪيفيت کان ازل کان پري رهندو آيو آهي ۽ وقت گذرندو رهندو آهي، بچپن رخصت ٿي ويندو آهي، رانديڪا ٻيا ته سڀ ٽٽي ٽڪرا ٽڪرا ٿي ويندا آهن، بس خواب رانديڪا، ثابت ٿي سلامت رهندا آهن، سرحدون ٽپي به پيا انهن سان کيڏندا آهن، وقت انسان جيان نٿو بدلجي ته ڇا ٿيو، ته وقت سان گڏو گڏ مٽجي ويا آهيون، نه ڳالهه ساڳي ئي آهي، اهو ضروري آهي ته ماڻهوءَ کي پنهنجون غلطيون ضرور مڃڻ گهرجن، پنهنجي غلطين جي ڪري هن ڪٿي شڪست کاڌي آهي؟ ڪڏهن به نه، هن ڇا ڇا وڃايو آهي؟ انهيءَ جو اعتراف ڪري نئين سر ابتدا ڪري سگهجي ٿي، اها به هڪ واٽ آهي، پنهنجو پاڻ کي ۽ پنهنجي اندر کي سکي رکڻ جي.