زندگيءَ جي يادن ۽ يادگيرين جو سفر
اکين ۾ رتوڇاڻ خواب ۽ پيرن هيٺان لتاڙجي ويل گلاب، ٻنهي جو درد، سرد شامن جهڙو هوندو آهي، سوچن جي ساگر ۾ سڀ جذباتي معنيٰ لڳندا آهن پر ڇا... دل جا رشتا به سِم ڪارڊ جي نيٽ ورڪ وانگي تبديل ٿي سگهن ٿا..؟ ڇا روح جي رومالن تي لکيل نانو وقت جي وهڪرن سان ڌوپجي مٽجيو وڃن ٿا، ڪڏهن به نه...!!
دلين جا رشتا ته پٿر تي لڪير هوندا آهن، جيڪي زمانن بدلجڻ جي باوجود به ڪونه مٽبا آهن، پنهنجن رشتن مان جيڪا سونهن ۽ سوڀيا محسوس ٿيندي آهي ڪنهن ٻئي مان پنهنجن جهڙي خوشبوءِ ڪونه ايندي آهي.
سائين منهنجا اسين ماڻهو، پنهنجي پنهنجي وجود ۾ ڏکن ۽ سکن تڪليفن ۽ راحتن، اميدن ۽ نااميدن، خوابن ۽ تعبيرن جو هڪ اسٽور کڻي جيئندا آهيون ۽ يادن جا انبار گڏ ڪندا رهندا آهيون، ته ڪڏهن انيڪ گم ٿي ويل يادگيريون، شعور جي سطح تي تري اينديون آهن، ته پوءِ سمنڊ جيترو گهرو پيار ڪرڻ تي دل چاهيندي آهي ته آسمان جيڏي اوچائيءَ جيتري عزت ڪرڻ تي دل چاهيندي آهي، دنيا جي ست رنگي نظارن جيڏي يقين ڪرڻ تي دل چاهيندي آهي، ڪنهن جا چيل هي جملا به دل چاهيندي آهي ته ڪنهن سان شيئر ڪجن، جيڪڏهن تون چنڊ کي تڪين ته مون کي ياد ڪجانءِ، ڪنهن جي به ڪنهن ڳالهه تي کلين ته مون کي ياد ڪري ڇڏجانءِ، ڪتاب عشق جڏهن به تون پڙهين ته مون کي ياد ڪري ڇڏجانءِ، منهنجي پيار جي خوشبوءِ ۽ منهنجي ياد جيڪڏهن اچنئي ته مون کي ياد ڪري ڇڏجانءِ، پر ڪڏهن ڪڏهن دنيا وارا هئين به چوندي ڪونه ٿڪبا آهن ته:
ائين ڏوهه محبت جي تي، سزا ڏيندي آهي دنيا
کلندڙ چهرن کي روئاري ڇڏيندي آهي دنيا
جيئون ٿا ته جيئڻ جي سزا ڏيندي آهي دنيا.
ڪيستائين ڪوئي احسان محبت جو کڻون،
هر روز هڪ نئون زخم لڳائيندي آهي دنيا،
اهڙيءَ طرح اونداهين ۾ ڪمي ايندي ڪيئن،
جو ديپ ٻاريان ٿي ته اهو وسائي ڇڏيندي آهي دنيا.