حسن جون حيران ڪندڙ وصفون
۽ سندس ڪنن کي مڌر موسيقيءَ کان وٺي ڪويل جي ڪوڪ تائين، آڌيءَ رات جو کوهه جي نار جي چيڪٽ کان وٺي فجر مهل مور جي ٽهوڪن تائين هي سڀ آواز سرور بخشين ٿا.
مانوارئو، جهڙي طرح انساني حواسن کي قدرت جون سڀ حسناڪيون سڪون ۽ سرور بخشين ٿيون، اهڙيءَ طرح هر حساس ماڻهو اهڙين حسناڪين کي پنهنجي من ۾ پنهنجي جان وانگر ئي محسوس ڪندو آهي، ان لاءِ سج لهڻ جو منظر، تيز رفتاريءَ ۾ ندين دريائن ۽ سمنڊ جون بيتاب لهرون، گهنگهور گهٽائون ۽ محبوب جون ادائون، منگتي جون صدائون، چنڊ جي چانڊوڪي تارن ڀري رات ۾ تارن جي جهرمر ۽ رات جي راڻيءَ جي هٻڪار، چيهي جي چهڪار، پازيب جي جهنڪار، چوڙين جي ڇڻڪار، محبوب جي سرگوشي، عاشق جي مدهوشي، جوانيءَ جون بهارون، ڪونجن جون قطارون، فنڪار جي خود داري، مومن جي بيداري، شاعر جي بيقراري ۽ عالم جي ايمانداري، ايامن کان وٺي انسان تي سحر طاري ڪندا رهيا آهن، جهڙي طرح هڪ حساس دل شاعر ٿر جي ڀٽن جي ڀر ۾ ويهي بادلن کي بغير وسڻ جي مٿان گذري وڃڻ ڪري انهن سان مخاطب ٿيندي پڪاري ٿو چوي ٿو ته دل جي ويران رڻ تي ڪڪر بانورا، ٿورڙو ئي وسين ها ته ڇا ٿي ٿيئي.