سجاڳي ۽ بيداري زندگيءَ ۾ ضروري آهي
هونئن به هيءَ دنيا غفلت جو يا آرام ڪرڻ جو هنڌ نه آهي، غفلت جي ننڊ اسان کي اهڙي اوڙاهه ۾ اڇلي ٿي جتان ان جو نڪرڻ محال هوندو آهي، منهنجي مرشد، شاعرن جي سرتاج حضرت شاهه عبداللطيف ڀٽائيءَ جو پورو ڪلام، انسان ذات لاءِ سجاڳيءَ ۽ بيداريءَ جو پيغام آهي، خاص طور تي، سسئي پنهونءَ جي قصي متعلق چيل پنجن سرن ۾ اهو پيغام نهايت شد ۽ مد سان ملي ٿو، انسان جي ڪاميابيءَ جو دارومدار سجاڳيءَ يا بيداريءَ تي آهي، ڇو ته بيدار انسان ئي صحيح وقت تي فيصلو ڪري ڪاميابي ماڻي سگهندو آهي، ڏسو نه، لطيف سرڪار، سر سسئي ڪوهياريءَ ۾، هدايت ڪندي چوي ٿو ته:
غافل غفلت ڇوڙ، تون ڪيئن اڻاسيءَ اوجهرين،
چپاتا چڙهي ويا، وڃي پهتا توڙ
نيڻن ننڊ اکوڙ، جم ورن ۾ واڪا ڪرين؟
اهڙيءَ طرح غلفت ۽ ننڊ نڀاڳيءَ مان نڪرڻ لاءِ وري چوي ٿو ته :
جڏهن ستيون جي، پٿر پير ڊگها ڪري،
تڏهن تنين کي ساٿ ، ستي ئي ڇڏيو.