عشق ڇا آهي، ۽ عشق ڇو ٿو ڪيو وڃي؟
اها به هڪ حقيقت آهي ته عشق ڪائنات جو اهو قديم ازلي ۽ فطري جذبو آهي، جيڪو جئين جو تيئن صدين جي سفر کانپوءِ به ساڳي حالت ۾ رهيو آهي، ان عشق چندرمان جي چاندني ۽ اماوس جي ڪو جهائيءَ جي به ڪا پرواهه ناهي ڪئي، عشق ڪڏهن ستار جي تار جيئن ٻريو آهي ته ڪڏهن شاعريءَ جي ڳل تي چٽو ٿي اڀريو آهي، ته ڪڏهن وري چوڙين جي ڇمڪار ٿي چريو آهي.
دنيا جي هر خطي ۾، هر ڪنڊ ۾ ۽ هر قدم تي عشق جا پيرا چٽا نظر اچن ٿا، بندي جو عشق ڪرڻ يقينن ڪو گناهه ڪونهي ۽ اها به حقيقت آهي ته عشق جو پکي هر دل ۾ آکيرو اڏڻ جي اهليت رکندو آهي، هو ان عمل کان وانجهيل ناهي رهيو، جتي به حسن جي سُهائي ساهه کڻي ٿي، اتي عشق جي باهه جنم وٺي ٿي.
۽ دنيا ۾ عشق کي ٻن روپن ۽ نظرين ۾ سمائي سگهجي ٿو، يعني عشق حقيقي ۽ عشق مجازي، جن تي بحث ڪرڻ لاء لکين حياتيون گهرجن، هتي رڳو ان عشق جو ذڪر ڪرڻ چاهيندس جيڪو انساني وجود کي ٺاهڻ ۽ ڊاهڻ جو سبب بڻجي ٿو، يعني جاڳندڙ انسان جو جاڳندڙ انسان سان عشق، اکين کي اکيون ارپڻ جو عشق چانڊوڪين ۾ ننڊون نهوڙڻ وارو عشق، تارن ڀري رات ۾ اوجاڳن وارو عشق ۽ اکين کي روئارڻ ۽ کلائڻ وارو عشق ۽ محبوبيت جي گيتن جي سرهاڻ وارو عشق، جيڪو بي پرواهه ۽ هميشه بي چيو رهڻ وارو عشق، يا زندگيءَ ۾ رنگ ڀرڻ وارو عشق، يا وري الستي عشق، هونئن ته عشق جون وصفون بيان ڪرڻ ته پنهنجي جاءِ تي جيڪي تمام گهڻيون آهن، في الحال ايترو ئي ڪافي آهي.