انسان جو انسان سان عشق
انسان جي اوائلي دور ۾ جڏهن پٿرن مان باهه ٻارڻ جي شروعات نه ٿي هئي، جڏهن اوگهڙ ڪابه اخلاقي معنيٰ نه رکندي هئي، جڏهن ماڻهو پنهنجي بچاءُ جي اهليت به حاصل ڪري ڪونه سگهيو هو، تڏهن هن ميلاپ ۽ ملي رهڻ واري سلسلي کي جوڙي ان عشق جي پيڙهه جو پٿر رکيو هو، جيڪو اڄ قبيلن، ڪٽنبن، ٻهراڙين، پاڙن، شهرن ۽ قومن جي صورت ۾ ظاهر آهي.
اهو تسلسل ان پهرين نگاهه جو ڪمال ۽ اثر آهي جنهن لاءِ معصوم ادا، اهو تاثر اڀاريو هوندو ته ڇا پاڻ هڪ ٿي سگهون ٿا؟ لوڙهي اڏڻ کان وٺي گهر جي ديوار اڏڻ تائين جو سفر، ان ڪومل نگاهه جي سحر جي ڪهاڻي آهي، جنهن کي اسين عشق چئون ٿا، اهڙي طرح جنهن عشق لاءِ دنيا جي هڪ وڏي ڏاهي ۽ مفڪر افلاطون چيو آهي ته جنهن کي عشق ناهي ڇهيو، اهو سدائين اونداهيءَ ۾ هٿوراڙيون هڻندو رهندو آهي.