وقت چوي آئون بادشاهه
وقت جو ان ڳالهه سان ڪوبه تعلق ڪونهي ته ڪير ان کي اينگهائڻ جي ۽ ڪير ان کي تڪڙو کٽائڻ جي خواهش رکي ٿو پر وقت انهن خواهشن، چاهتن، تمنائن، پيڙائن ۽ پيار جي پيچرن کان بي نياز پنهنجي روءِ، سوءِ سان روان ۽ دوان آهي.
عزيزان من وقت سان گڏو گڏ حضرت انسان، جنهن کي اشرف المخلوقات ڪري ڪوٺيو ويو آهي، تنهن جي سوچ به بدلجندي رهي آهي، ليڪن افسوس جو اها سوچ وقت سان گڏ پختگي ۽ مثبت پاسي وڌڻ جي بدران، منفي پاسي وڌي رهي آهي، شايد نه، بلڪه يقينن، ان ڪري جو ڪائنات جوانت به ته حضرت انسان کي پاڻ ئي آڻڻو آهي، نه!!! ڇو ته اهي سڀ سبب انسان پنهنجي تباهيءَ جا پاڻ ئي پيدا ڪندو، تان جو الله تبارڪ تعاليٰ جي جلالي حرڪت ۾ ايندي ۽ ماضيءَ جون سڀ نشانيون، جيڪي قرآن پاڪ ۾ ورجائي ورجائي بيان ڪيون ويون آهن، اوچتو ئي اوچتو ظاهر ٿي پونديون، اوهان پاڻ ئي اندازو لڳايو ته اڄ جو انسان آسماني ڪتابن جي علم کان تمام گهڻو پري ٿي ويو آهي، نه ته هن کي پنهنجي ديني ڪتابن يا صحيفي جو علم آهي ۽ نه ئي آخر الزمان جي آخري ڪتاب جو علم آهي، جوابدار ڪير آهي؟ جوابدار ته انسان پاڻ ئي آهي، ليڪن هتي ته انسانن ۾ درجه بندي آهي، ان ڪري سڄي انسانيت کي جوابدار نٿو بڻائي سگهجي، ڇاڪاڻ ته انهن ۾ نيڪ، صالح، عابد، زاهد ۽ ڀلائيءَ ڏانهن سڏڻ ۽ برائيءَ کان روڪڻ وارا به موجود آهن، پوءِ انهن جي سڏڻ ۾ ۽ روڪڻ ۾ اهو اثر ڇو نٿو نظر اچي، ڇا ٿي ويو آهي اسان کي، ڇا ٿي ويو آهي انسانن کي.