جيسين جيارج تيسين هادي رکج حفظ ۾
هر بشر لاءِ وقت، جنم جو لباس پائي ايندو آهي ۽ موت جو ڪفن پارائي ان کي آخر تائين رسائيندو آهي، ماڻهو فقط ڄمڻ ۽ مرڻ جي وچ واري مختصر وٿيءَ ۾ کليل اکين سان آسمان جي نيري ڇت هيٺ. غم، خوشي، تڪليف ۽ راحت جي احساسن سان آشنا ٿي جياپي جي بار کي پنهنجي دل جي جسارت تي کڻي لڙکڙائيندڙ قدمن سان هلندو ۽ وقت جي ڀير تي “جيسين جيارج، تيسين هادي رکج حفظ ۾” جي دعائن سان ڀرپور اميدن جو ڏونڪو هڻندو رهندو آهي، هن زمين جي سطح تي ڪيترائي انسان آيا، جن پنهنجي وقت ۾ ڪيترائي اڻ مٽ ۽ نه وسرندڙ ڪم ڪيا ۽ تاريخ ۾ هڪ واحد فرد جي اهميت کي نمايان ڪري پنهنجو وارو وڄائي ٽٽندڙ تاري جيان گم ٿي ويا.
ليڙن لنگهي لس، مانباڻيان مٿي ويا،
وٺي وَرُ واٽ ٿيا، پنهون ڄام پهس
هئا وڏي وس، ٻاروچا ڀنڀور ۾.
شاهه