سرمئي شام جو پنهنجين سکين سنگ
ڪنهن زماني ۾ راڳي لفظن جون ڪٺ مالهائون، سيني ۾ سانڍي نگر نگر، وستيءَ وستيءَ، واهڻ واهڻ، وڻجارن جيان ڀٽڪندا هئا ۽ پنهنجي اندر جي اوڳر کي ڪڍي ٻڌندڙن جو من پرڀائيندا هئا ۽ سريلا ٻڌندڙ، راڳيءُ جو نانءُ ٻڌي پري پري کان ڪهي ايندا هئا ۽ اڃين اکين کي محبوب جي يادن جا منظر روح کي سرور ڏئي پنهنجي جهول ۾ آندل دانُ راڳيءَ جي جهول ۾ نائي، خوش ٿي هليا ويندا هئا، ليڪن هاڻ ڳالهه ڪجهه ٻئي طرح جي ٿي پئي آهي، اڳي ٻڌندڙ سريلا سر ۽ سروپ جي ڄاڻ رکندڙ هئا ۽ هاڻي اها ڳالهه ان سطح جي نه رهي آهي، ڇو ته زمانو بدلجي ويو آهي.