ڪالم / مضمون

هر پل صليب تي

آفتاب ڌرتي لاءِ به لکيو آهي ته ڌرتي ڌڻين جي ڪچاين ۽ ڪمزورين کي به بي نقاب ڪيو آهي. حڪومتي ۽ سماجي نظام جي سنگدليءَ جا ڇوڏا به لاٿا آهن ته ”سياسي لاٽڙين“ جي عمومي ڪردار کي به اگهاڙو ڪيو آهي. ڪرپشن، بدانتظامي، غلط پاليسين ۽ غلط حڪمت عملين کي انگن- اکرن ۽ شهادتن سان وائکو به ڪيو آهي ته ”فطرت“ سان هٿ چراند ڪرڻ جي نتيجي کان به خبردار ڪيو آهي. ”هر پل صليب تي“ ۾، آفتاب، ڪتاب جي هر هڪ صفحي تي ”پاڻ“ پنهنجي ”وجود“ سان گڏ نظر ايندو رهيو آهي.
  • 4.5/5.0
  • 1947
  • 546
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • آفتاب ميمڻ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book هر پل صليب تي

ڪوي ايندا رهندا ……

ڪويتائون مرڻ جون ڪينهي ڪي. ڪوي ايندا رهندا. جهونگاريندا رهندا، جي ڪاليداس ويو ته هومر ايندو، هومر ويو ته شيڪسپيئر ايندو، شيڪسپيئر ويو ته گوئٽي نروار ٿيندو، گوئٽي نه هوندو ته فردوسي هوندو، خيام هوندو، ڪراڙ ڪنڌيءَ تي يڪتاري ۽ دنبوريءَ تي الاپيندو ڀٽ جو ڌڻي رهندو. جي هي ويو ته ٽيگور هوندو، ٽيگور نه هوندو ته اياز اندر اوريندو. نه ڪو ڪوي مرندو نه ئي سندس ڪويتائون. اندر جي اورڪا فنا ٿيندي …… اصل نه! هي جا من جي اڇال آهي. خاموش، اداس اکين ۾ سپنا آهن. ايندڙ ڪالهه جا- سڀان جا- معصوم ابهم ٻارن جي مستقبل جا- انهن سپن ئي ته انسان کي، انسان ذات کي جيئڻ جو ڏان ڏنو آهي. همت ڏني آهي، نه ته:
اهرمن محشر بدامان هي……
جي هر پاسي ڪاري اماؤس رات آهي. بديءَ جو ڀيانڪ ديوتا پنهنجي تمام قوت ۽ شر سان چوڦيريءَ لامارا پيو هڻي ته پوءِ ساري سنسار جي وجود ئي بي معنيٰ آهي. پوءِ لازم آهي ته هر وجود کي لاوجود هجي. ڪاري کي اڇو، سهڻي کي ڪوجهو، ڏينهن کي رات، چٽائي کي سياهي.
۽ ائين ئي هر دور ۾ انهن ”مخملي ٿيلن“ وارن پنهنجو وارو وڄايو آهي. مخملي ٿيلن وارا صرف اُتر جا حرفتي، اٽڪلي آمريڪي نه هيا، جن گهرو جنگ کانپوءِ ذخيرن سان مالا مال پٺتي پيل ڏکڻ تي قبضو ڪرڻ جو ڪيو. هي مخملي ٿيلن وارا هر دور ۾، هر هنڌ مختلف ويس اوڍي ايندا رهندا آهن. ايسٽ انڊيا ڪمپنيءَ جو گورو ڪير هيو، مختصر مخملي ٿيلي مان تاج برطانيا جي وفاداري جو پروانو ڪڍي، وسائل ۽ ذخائر سان ڀرپور هندستان جي مال تي عيش ڪرڻ وارو. نه ڌرتيءَ سان سنٻنڌ نه ڌرتيءَ جو واس اچين. نه ڪو سيڪ اچين. ڀل ته زمين جي ڇاتي سڪي ٺوٺ ٿي وڃي کين پنهنجو حصو کپي. جنگ آزادي وڙهي ڪنهن ملائي مکڻ کاڌو. جن جي عمر تحريڪن ۾ گذري، جي ديار غير ۾ دربدر ٿيا. سي پنهنجي ئي وطن ۾ غير ٿيا. ريشمي رومال تحريڪ جي روح روان ۽ خلافت تحريڪ جي بانين مان هڪ هوندي به مولانا عبدالمجيد سنڌي پنهنجي ئي وطن ۾ گمنام رهيو. ”ٽوڊي بچه“ مولانا سنڌي، کان وڌيڪ مانائتا ٿيا ۽ آزاد پاڪستان جا والي ۽ وارث ٿيا. انگريز جي وظيفه خوار نوابن جا منشي ۽ ڪمدار عزت وارا ٿيا. جن هڪ ڏينهن به جيل نه ڪٽي، آڱر به ڪونه ڪپائي تن اچي نعرو هنيو ته ”هم ني ملڪ ڪي لئي قرباني دي.“ هي ڇا آهي؟ هي ئي ته مخملي ٿيلن وارا آهن.
مخملي ٿيلن وارا هڪ علامت آهي، حرڪت جي، اٽڪل جي، چالاڪيءَ جي. جو پنهنجو حق نه آهي ان تي به قبضو ڪرڻ ۽ ائين ثابت ڪرڻ ڄڻ اباڻي ملڪيت هئي. مخملي ٿيلن وارا چمڪندڙ اکين، خوشنما لباس، چپن تي هر وقت آسودگيءَ واري مسڪراهٽ، وٽن هر شيءِ جائز آهي. هو سچ کي ڪوڙ ۽ ڪوڙ کي سچ ثابت ڪرڻ ۾ يدِطوليٰ رکن ٿا. هي ملڪ به ته انهن ”مخملي ٿيلن“ وارن وٽ يرغمال آهي. ملڪ جي اقتدار جي ايوانن تي قابض 400 خاندان يا 2000 فرد درجنن جي حساب سان ته هر ڪو سڃاڻي. ڪالهه جنهن وٽ سائيڪل ڪونه هئي، اڄ ويهن سالن کان به گهٽ عرصي ۾ ڪروڙن ۾ راند ٿو ڪري.
هتي اسين نه سياستدان ۽ سندس ساٿاري مخملي ٿيلن وارن جي ڳالهه ٿا ڪريون نه ئي اسين انهن جنرلن جي ڳالهه ٿا ڪريون جي اسلام ۽ جهاد جي نالي ۾ ڪروڙن بلڪ اربن جي آمريڪي امداد توڙي ڳجها فنڊ مشڪوڪ ڇڏي ويا. سندن پوين وٽ اڻ کٽ مشڪوڪ پيسو آهي يا نه آهي. اها ڳالهه گهٽ ۾ گهٽ هن غلام قوم جو فرد ڪونه ٿو ڪري سگهي.
ها، پر هڪ قدر مشترڪ آهي، هن سڀن ۾ .سندن ڪردار، سڀا، ڪرتوت سڀ ”ڪارپيٽ بيگرز“ جي ياد ڏيارين ٿا. لٽ، ڦرمار، ملڪي ناڻو ڦري ٻاهر ملڪيتون ٺاهڻ، اوچا خواب، رينيئر جي آرٽ تي ڳالهائڻو، ٻه سو ساله شيمپيئن پيئي، ڪوريا جي چانهه پيئڻ ۽ جن سين کائڻي، اڌ لک جو جوتو پائڻو…… ڪڏهين هنن مخملي ٿيلهن کان ڇوٽڪارو ملندو…

(عوامي آواز، 30 جنوري 2000ع)