پنهنجي پاران:
ڪو جيڪڏهن پُڇڻ چاهي ته ”زندگيءَ ۾ ڪڏهن ڪِٿي ڪنهن اهڙي مونجهاري جي ور چڙهين!؟ جتي تنهنجي عقل تنهنجو ساٿ نه ڏنو هجي ۽ تون اڄ سوڌو پاڻ کي ان مونجهاري جي ئي ور چڙهيل ڀائيندو هجين!؟ “ ته منهنجو جواب هيءَ هوندو ته ”آءٌ پنهنجي تخليقن منجهان ڪڏهن به مطمئن نه رهيو آهيان، انهيءَ عدم اطمينان سبب اڄ به آءُ پاڻ کي هڪ مستقل مونجهاري ۾ ڦاٿل سمجهان ٿو، شايد ئي آءٌ پنهنجي حيات ۾ هن مونجهاري منجهان پنهنجي جند آجي ڪرائي سگهان.“
شاعري سرجڻ ۽ شاعريءَ سان انصاف ٻه جدا موضوع آهن. شاعري ته مون بي سمجهه ننڍڙن ٻارڙن کي به ڪندي ڏٺو آهي. ڪيترائي ٻار پنهنجي روزاني زندگيءَ ۾ اهڙا کوڙ هم آواز لفظ اچاري ٿا ڇڏين جيڪي قافياگيريءَ جو اعليٰ مثال هجن ٿا. سچ ته آءٌ پنهنجي سموري تخيل کي اهڙي ئي قافيا گيريءَ کان سواءِ ٻيو ڪجهه نه ٿو سمجهان. هونئن ته ادب جون سڀ صنفون انتهائي حساس ۽ محنت طلب آهن پر شاعري جهڙي بيحد نرم ۽ نفيس ادب سان نڀاءُ لاءِ نه رڳو مطالعو ۽ مشاهدو گهرجي پر ڏات ۽ ڏانءُ سان گڏ سوچ جي ڪئنواس تي اڀري ايندڙ فڪر کي پيش ڪرڻ جو انوکو انداز پڻ هجڻ گهرجي. شاعريءَ جو انفراديت ڏانهن پنڌ تڏهن ئي ممڪن هجي ٿو، جڏهن تخليقڪار فن ۽ فڪر کي آڏو رکندي ، اڻ ڇهيل موضوعن کي پنهنجي ذاتي ترتيب هيٺ آڻي اظهاري سگهندو هجي. مون به شاعر ٿيڻ جي خفت ۾ هڪ کان وڌيڪ نوان تجربا ڪري ڏٺا ته جيئن سنڌي ساهت ۾ منفرد مقام ماڻي سگهجي، پر افسوس جو آءٌ هن مهل تائين الڳ ٿلڳ حيثيت ماڻڻ ته ٺهيو پر شاعريءَ جي ’ش‘ کي به ڪو نه سمجهي سگهيو آهيان!
آءٌ، اوهان آڏو شاعريءَ جو ڪو ڪتاب يا مجموعو نه رکي رهيو آهيان، آءٌ ته فقط اندر جي اونهائين منجهان اٿندڙ پنهنجا درد ۽ وارتائون سنگت اڳيان پيش ڪري رهيو آهيان، سي به بي ترتيب ۽ ٽٽل ڦٽل ... مون شعر ۾ سادگي ڀرڻ جي ڪوشش ڪئي آهي. سادگيءَ هڪ اهڙو لازوال حُسن جيڪو ڪڏهن به مدي خارج ٿي اڇلڻو نه ٿو پوي. منهنجي شاعري جو سؤ مان اسِي سيڪڙو رومانويت تي مشتمل آهي، جڏهن ته 20 سيڪڙو ڌرتيءَ جي درد سان لاڳاپيل آهي. مختلف وقتن تي سرجندڙ شاعريءَ ۾ ڪڏهن رومانويت مزاحمت مٿان غالب ٿيندي رهي ته ڪڏهن وري مزاحمت رومانويت جي اثر هيٺ رهي.
پڙهندڙن جي اڻ مئي محبتن مونکان ايترو ڪجهه لکرايو جو اڄ آءٌ پنهنجي لکڻين کي ڪتاب جي صورت ۾ ان اميد سان پيش ڪري رهيو آهيان ته اڳ وانگر جوڳي مڃتا پلئه پوندي. هن ڪتابي ڏس ۾ آءٌ اڪيلو ڪوششن ۾ ڪونه هيس پر منهنجا سمورا ادب دوست ساٿي مون سان منهنجي پاڇي جيئن گڏ رهيا ۽ آهن.جنهن ۾ سائين مفتون ڪورائي کان ويندي ارم محبوب، رخسانه پريت،سعيد سومرو، غوث پيرزادو، جعفر جاني،گل بهار باغائي،جميل سومرو، مبارڪ لاشاري،نثارٻانڀڻ،مٺل جسڪاڻي، وسيم آڪاش سيتائي، سائين نثار احمد ناز، پريم پتافي، امر کهاوڙ، آغا جان آغا، سائين مٺل جسڪاڻي،ڊاڪٽر خادم منگي،ثاقب ابڙو، غلام مصطفيٰ سولنگي، شاهانه علي ميراڻي،نظر پياسي،علي بخش منصور،شمشاد خاصخيلي،نور جهان نرمل،محمد اڪبر نوناري بيوس سجاد گاڏهي،خادم بالادي، ناليواروقانوندان عبدالغني بجاراڻي،علي حسن ملڪ،اسد مراد کوسو،غلام ياسين، اشفاق احمد ۽ مُبين احمد ميراڻي تائين ۽ اهي دوست جن جا نالا منهنجي ناقص ذهن تان ٿڙي ويا آهن، منهنجا مددگار ۽ ڀرجهلا رهيا. هتي آءٌ ان شخصيت جو به ذڪر ضرور ڪندس جن جي شخصي قدوقامت ۽ محبت جي ڪري مون کي اتساهه مليو جيڪو منهنجو پيارو ڀاءُ مير مرتضيٰ نوناري آهي. آءٌ انهن جو نه رڳو خالي ٿورائتو آهيان پر جيسيتائين هن سسيءَ ۾ سگهه آهي ته آءٌ انهن دوستن جا احسان آلاپيندو رهندس.
وقت جي جديد شاعر، اديب، ليکڪ، ڏاهي ۽ نقاد سائين امداد حسيني جو نهايت ئي شڪر گذار آهيان جن منهنجي اسرار تي منهنجي تخليقن کي نظر مان ڪڍي ان تي روح سان لکيو، جيڪو مهاڳ جي صورت ۾ هن ڪتاب ۾ شامل آهي .
زندگي ساٿ ڏنو ته مستقبل ۾ به سٺي شاعري سرجڻ جون ڪوششون جاري رکبيون ۽ وقت بوقت ڪتابي شڪل ۾ اوهان سان ونڊ ڪبي رهبي. اميد ته منهنجي هن ننڍڙي ڪوشش کي پنهنجي وسيع نظر جو حصو ضرور بڻائيندا.
مصطفي آڪاش
ڪنڌڪوٽ - ڪشمور
Cell: 03337307898
03003669754