هوءَ جڏهن کلندي نهاري ٿي ڇڏي،
شاعريءَ جا نيڻ ٺاري ٿي ڇڏي.
ايئن اڪيلي شهر ۾ ايندي نه ڪر،
سونهن تنهنجي باهِه ٻاري ٿي ڇڏي.
ناوَ قربت جي ڪُنن ۾ وئي ٻُڏي،
ڪا محبت، ڪٿ ڪناري ٿي ڇڏي.
مون ڇڏيون جيڪي اڌوريون محبتون،
دل چري ، ساريون سنڀاري ٿي ڇڏي.
شام ڌاري سج جي ڪرڻن جيان،
ديد جا دامن پَٿاري ٿي ڇڏي.
سانجهه هر ڪا ٿي ڏسي آڪاش ڏانهن،
ماڪ صبح ڪا پياري ٿي ڇڏي.