بادل به نيڻن جيان ٽميا
تنهائي جي ڇِڳل کٽ تي
تنهنجي سهڻن خوابن جي
وڇايل گلن جي پيچري تي رُلان پيو
انهن لمحن ۾ اکيون منهنجون
اوسيئڙي جي پاڻيءَ سان سيڪجن پيون
دوريءَ جي دردن جا سڀ دروازا
سڏڪن جو ويس پائي
کُلي پيا آهن ڄڻ!
اکين ايترو پاڻي ڏنو
جو پنبڙين جا سڀ پردا
جل ٿل ٿي پيا.
جيڪي اڳ
ٿر جي اُڃ وانگر
ڦٽيا پيا ها سالن کان!
گهري سوچ ۾ ويس ايئن لهي
جيئن شام جو سج -
تيز سوالن جي هوائن جا جهولا جاڳي پيا آهن
ڇا ؟ منهنجي دردن جو ڪو مالڪ نه آهي
جيڪو مون تي نهار جو آڱريون
پل کن لاءِ رکي!
من ڪو ساهس ملي پوي
درد جي پنڌ کي
اهي درد هر دفعي
مون وٽ ئي پنهنجا پکڙا اڏين ٿا
مون ته دنيا کان لڪي
تاريڪ راتين ۾
اندر جي مُندن کي لاهڻ لئه
پنڌ ۾ پير وڌا آهن
بلڪل ساڳي طرح
جيئن بادل به سج کي رُسائي
سڏڪن جا سڀ تعارف ڏيندا آهن
بلڪل
تنهنجو نه هجڻ
ڄڻ دردن جو تعارف آهي!!