ڪچا رستا، ڪچو واهڻ ۽ ڀر ۾ واهه هو وهندڙ،
ڪڏهن هي ڳوٺ پنهنجو، دلربا سهڻو به لڳندو هو.
پلن ۾ زندگي جي ڪشمڪش، دنوي ضرورت ڀي،
ڪو پيارو ساهه جهڙو ۽ ڪڏهن ڪوڙو به لڳندو هو!
ڀريل هُون چنڊ جي چانڊاڻ سان جنهن جون ڪڏهن راتيون،
ڪڏهن روشن ڪڏهن زلفن گهٽا جهڙو به لڳندو هو.
فصل ۾ آب هوندو هو، سنڌو سيراب هوندو هو،
اڌورو پيٽ بنجر هو، ڪڏهن پورو به لڳندو هو.
صبح جو چؤطرف ڇم ڇم سندو آواز جاڳيو ٿي،
ڪڏهن ڪاٿي، ڪڏهن ڀر ۾ صفا پنهنجو به لڳندو هو.
اڪيلائيءَ ۾ يادن سان، ٻنيءَ جي وچ اندر ويهڻ،
ٻڌم ڪي ٽهڪڙا خوشبو، سڄڻ سُرهو به لڳندو هو.
ڀريل هو سوز سڪ سان ڳوٺ منهنجي ’مصطفيٰ‘ جو ڀي،
چُنيءَ ۾ چنڊُ ڪو ويڙهيل ڪڏهن چهرو به لڳندو هو.