اُڃ جا چوسيل چَپَ
سالن کان ڀٽڪيو آهيان
نه ڪا ڇانوَ منهنجي بدن جي ڍال بڻي
۽ نه ئي ٿڌي چانڊوڪيءَ
روح تائين پهچڻ جو سفر شروع ڪيو.
سج پنهنجي پوري آب ۽ تاب سان
جسم ۾ گهر ڪري ويهي رهيو
پر منهنجي دل ۽ جهيڻي جسم
آڪاش کان پنهنجي اُڃ اُجهائڻ لئه
ڪڪرن جي مِهر ناهي گهُري
نه ئي بادلن کي ڪو ڏوراپو ڏنو اٿس
مورن جي کنڀن جهڙا تنهنجا خيال
جڏهن ڪوسي واءُ جيان
منهنجي ٿڪل بدن مٿان
اچي وارو ڪن ٿا
تڏهن منهنجي دل مان
بي ساخته اُڃ جو آواز ٿو نڪري
هڪ ڊگھي رڙ
۽ پيڙا جي دز اُٿي ٿي
مون کي ٿر جي سونهن جي اُڃ آهي
جيڪا منهنجي
اندر جي لينڊ اسڪيپ جو اُهڃاڻ آهي
اُها اُڃَ گهڙي کن لئه
سالن کان ڀٽڪيل جسم ۾
هڪ ڊگهي اوسيئڙي ۾ رهندڙ اکڙين کي
ايذائن پيون
هاڻ ته اُڃ جا چَپَ
ماروئڙن جو اهو ٿر ڏسڻ گهرن ٿا
جيڪو تشنگيءَ چوسيو آهي
۽
جنهن کي ڏسڻ سان
منهنجي بدن جي اکڙين جي اُڃ
ڪجهه پلن لاءِ ئي سهي
وسامي ويندي!