ڪينجهر کان ڪارونجهر تائين،
تون ئي تون او منهنجا سائين!
منهنجا سارا پنڌ اوهان ڏي،
تون ڀي جيڪر وک وڌائين.
نينڍ اکين جي سمجهان ٿو مان،
منهنجي لاءِ ڪجل ٿي پائين.
انگ انگوري نيڻ عُنابي،
ڄڻ ته شراب ۾ وهنتل آهين.
ناز انداز نرالا تنهنجا،
توڙي مُرڪين يا شرمائين.
ڀورو تن چانڊوڪي ڀاسي،
ڪارو ويس جڏهن ٿو پائين.
آءُ ڪڏهن ڪنڌڪوٽ اچي ڏس،
منهنجي گهر جي آڳر تائين.
دوزخ جنت ٿي پوندي آ،
جئن ’آڪاش‘ کي ڳل ٿو لائين.