نيڻ پنهنجا رکيم نيڻ ڪارن مٿان،
ننڊ آئي اکين جي ڪنارن مٿان.
ڪنهن جنونڻ ڀڳيون رات انگڙائيون،
ڪنهن ڪيا ٿئي اشارا اشارن مٿان.
جي رکو ٿا ڪو اختيار آڻي ڏيو،
آءٌ سمهنديس پرين اڄ ستارن مٿان.
ڦيٽ هُئي مُند سرءُ ۾ ساري مگر،
پوءِ به الزام آيا بهارن مٿان.
ڪنهن اويلي مسافر آ دستڪ ڏني،
دل جي هيسيل ۽ ٻوٽيل ديارن مٿان.
هاڻ اُجلت نه آڪاش ڪائي ڪبي،
پير رکبا فقط چونڊ چارن مٿان.