ڪنهن قبر تي اڄ به تنها، شام جو،
ٿا رڙن نيڻن جا سپنا، شام جو.
مرڪ جي روشن گهٽين ۾ ساڻ ها،
گم ٿيا غم ايندي رشتا، شام جو.
تنهنجي گهرَ جي ٻاهران بيٺا رهيا،
ديدَ جا ڌُنڌلا ٻه رستا، شام جو.
تن گُلن جا لاش ٿو کـڻـندو وتان،
تو جي چـوٽيءَ مان ڪڍيا ها، شام جو.
مان انهن جي ئي سهاري ٿو جِيئان،
جي وچن تو پاڻ ورتا، شام جو.
وقت تي ’آڪاش‘ ڪا ناهي ميار،
شام کي ئي خواب پرتا، شام جو.