مهراڻ جي ڪنڌين جئن تنهنجون حسين ٻانهون،
وارن جا سياهه بادل ڄڻ ڪي نِمن جون ڇانئون.
تنهنجي اکين منجهان مان چانڊوڪيون کڻي ڪجهه،
چوڏهين جي چنڊ جهڙيون جوڙيان پيو ڪلائون.
توڻي گُهٽيو لڪايو نروار پو به ٿينديون،
ڪاٿي لڪي سگهن ٿيون هي عشق جون ادائون.
دنيا کي حسن ساڳيا ايذاءُ پئي ڏنا پر،
مون لاءِ هڪ هيون بس سڀ کان الڳ سزائون.
ڪا ميڙ منٿ ظالم منهنجي مڃي نه هڪڙي،
ساريون ٿڏي ڇڏيائين بيوس جون التجائون.
پنهنجا هجن پراوا ’آڪاش‘ هي سڀن لئه،
اڄ ڀي اڀا ڪري هٿ گهرندو رهي دعائون.