ڏِيي جان ٻارجن لمحا،
ڏکن جا سارجن لمحا.
ٻڏل دل جا ملي سهڻي!
وري ڪي تارجن لمحا.
بچي ڇا ٿو حياتيءَ ۾،
ڇڏي جي مارجن لمحا.
وڇوٽين جا سڀئي هاڻي،
اکين سان هارجن لمحا.
پڄاڻان او پرين تنهنجي،
زهر ڪئن گهارجن لمحا.
شاعري
جـلاوطـن نـنـڊون
مصطفيٰ آڪاش جي سموري ڪويتا فني ۽ فڪري فريم ۾ موهيندڙ منظرنامو آهي. جنهن ۾ ٻوليءَ کان موسيقيت تائين ۽ تشبيهن کان استعارن تائين، نئين ٽهيءَ جي نواڻ رکندڙ کيپ جو رهيل خزانو دريافت ٿيل ملي ٿو. سنڌي شاعريءَ جي خوشحال دور ۾، مصطفيٰ آڪاش جي جلاوطن ننڊون جي موجودگي، پنهنجي اندر ۽ ٻاهر هڪ الڳ سڃاڻ ۽ حسناڪيءَ جو سفر آهي. (سعيد سومرو)
- 4.5/5.0
- 4298
- 898
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مصطفيٰ آڪاش
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- اداري پاران:
- مهاڳ:
- پنهنجي پاران:
- شاعر جي باري ۾ تاثرات
- غزل
- ڪنهن قبر تي اڄ به تنها، شام جو،
- چيٽ هو، چنڊ هو، چلولايون هيون،
- رات ڀــٽـــــّـن تي ملياسين، مان، ڀـٽـائي.
- مسافتن سان جو هم سخن ٿيون،
- ڇير ڇولين جي ٿو ٺاهي سمنڊ تي،
- ان کان اڳ پاڻ پنهنجي جو ورسي ٿيون،
- سار جا سي چڙا جيئن وڄڻ ٿا لڳن،
- روشني وکريل سهاني چنڊ جي،
- نانءُ تُنهنجي جي تلاوت ٿي وئي،
- روح ڀوڳيا عذاب چاهت جا،
- سورن ساڻي! عيد مبارڪ!
- گهر، گهٽيون ۽ تَن پُسيا برسات ۾،
- جدا ٿيڻ تنهنجو عذاب هو جانان!
- ڏِيئن وانگر جلائين يا اُجهائين تون ته مرضي ٿئه،
- سندءِ رَاهون نهاريندي، ويا ٿي ڏينهن ڏاڍا هِن،
- هوا رخ مٽايا، پرين ياد آيا،
- هلي پيو پيارُ ڀي پنهنجو، سکي! سنسار وانگي هو،
- نوان دوست مليا ڪينجهر ڪناري،
- اوهان کي ڏسون ٿا ته ڪجهه جِي وڃون ٿا،
- صنم! کوڙ تنهنجون ادائون مليون هن،
- رات ڀر لڇندو رهيو، چنڊ بن آڪاش هو،
- زندگيءَ کي نه سمجهو تو!
- بس، اڄوڪي شام منهنجي نانءُ ڪر،
- اوهان چهرو ڍڪيو آهي،
- وڇوڙي جا ڏئي صدما، هليو هُن پار وئين آخر!
- پنڌ پرين ڏي ڪرڻا پوندا،
- ڪچا رستا، ڪچو واهڻ ۽ ڀر ۾ واهه هو وهندڙ،
- هي حياتي، نانءُ تنهنجي لُٽائجي ڇا!
- ڌرتي کي ڳڙڪايو تو،
- تو ڏنا جي گهاءَ، سي ساريان پيو،
- اچي ڪر ڪا سُرن ورکا، ته جيئن هي جيءُ جهومي پئي،
- تڪيان راهه پيارا!
- قرارَ آهن نه آٿتون آهن پرين!
- ساهه صدقو تو مٿان آ مون ڪيو،
- ڏِيي جان ٻارجن لمحا،
- اڳواڻ ڄمن اهڙا، ڪا راهه ڏسن شايد!
- ڪينجهر کان ڪارونجهر تائين،
- وڻن جي ڇانءُ ۾ ڇمڪو هُيو ڪن اُپسرائن جو،
- نه ئي چيٽ آيا نه ئي گُل ٽڙيا ڪي،
- هي وکريل صدائون تون ميڙي نه سگهندينءَ،
- مهراڻ جي ڪنڌين جئن تنهنجون حسين ٻانهون،
- معصوماڻيون نظرون تنهنجون،
- سمنڊ ڇولين جيان ڇيڳري ڇوڪري،
- ڪو ڪو چهرو ڌيان جهٽي پيو،
- بس نظر جو پرين هڪڙو ٻيو جام ٿئي،
- بم هئا، گوليون هيون، ڪو امن جو نالو نه هو!
- پير ننگي گهمون ڳوٺ جي جهول ۾،
- دوستيءَ جو مانُ رکجو،
- حق جي تار وڳي آ، هُو هُو!
- مينديءَ رتن هٿن کي منهن تي رکي کِلي ٿي،
- روز تنهنجون ڪن پڇائون سانوري او بانوري!
- سگريٽ جيئن سڙيو آ،
- ڇلڪندڙ نازڪ گهڙَن ۾ گم ٿيو،
- آواز اٿن ٿا پيا هر ڏاڍ کي ڏاريندا،
- ڏيئا روشنين جا اجهايا وڃن ٿا،
- نه سمجهي سگهياسين اشارن جيان،
- نه پير هي پساربا، ڪٿي نه ڀڃبو ٿَڪُ ڪو،
- تنهنجو نانءُ اچاريو آهي،
- اڙي دل بي چئي! ڪيڏو حشر برپا ڪرين ٿي پئي!
- هوءَ جڏهن کلندي نهاري ٿي ڇڏي،
- آءٌ ٽُٽندو رهيس ورڇ ٿيندي رهي،
- چنڊ اڀريا جڏهن کان ڀتين ۾ وري،
- نيڻ پنهنجا رکيم نيڻ ڪارن مٿان،
- دوست جيڪر ملن ، شام جي چانهه تي،
- ڀر ۾ جنهن جي مِتوا ناهي،
- پِيئاريو جِيئاريو ڪي پيار جون وٽيون ڀري،
- چوسٽا
- چوسٽا
- بيت/وايون
- بيت/وايون
- نظم/نثري نظم
- يادون
- با با جي نالي
- ننڍڙي اميد جي نانءُ
- ڏاتار جي نانءُ
- روڪ اهي هٿ روڪ
- ڪجهه لمحن جو ساٿ
- نرالو روپ
- توکان سوا زندهه رهڻ هاڻي ممڪن ئي ناهي
- ڪهڙي سال جو انتظار ڪجي!؟
- قسمت جو نصاب
- بي وفا
- بادل به نيڻن جيان ٽميا
- صرف هڪڙي گل جي مُرڪڻ لاءِ
- رُٺل آڪاش
- اثاثن جي سام
- آس ۽ احساس
- بي جان ڪري وئين
- سج جي ڇانوَ ۾ ڏٺل خواب
- اسڪرپٽ
- اوندهه جو خواب
- پيار جو ڀرم
- ايترو پري هليو وئين!
- تبديلي
- تنهنجو مزاج
- اُڃ جا چوسيل چَپَ
- شيلف تان گم ٿي ويل ڪتاب
- سگريٽ
- گم ٿيل ماڻهو جو سفرنامو
ڏکن جا سارجن لمحا.
ٻڏل دل جا ملي سهڻي!
وري ڪي تارجن لمحا.
بچي ڇا ٿو حياتيءَ ۾،
ڇڏي جي مارجن لمحا.
وڇوٽين جا سڀئي هاڻي،
اکين سان هارجن لمحا.
پڄاڻان او پرين تنهنجي،
زهر ڪئن گهارجن لمحا.