ڏاتار جي نانءُ
ستارن جيئن ستل آهن.
ڳاڙهيرا لفظ لامن تي،
گلابن جيئن ڦٽل آهن.
تخيل جرڪندڙ ڄڻ ڪو،
نديءَ تي چنڊ جو پاڇو،
لڳي ٿو نظم هر هڪ ايئن،
هجي ڄڻ لاڙ ۽ ڪاڇو.
سٽون ڄڻ ڄام شوري جون،
هوائون روڊ تي جهومن،
ڪي موضوع مختصر جامع،
پيا رستا خواب ڏي نڪرن.
نثر گهُگهه ٻاٽ جي منهن تي،
ڪنهن گهِري ننڊ وانگي آ.
ٿڌو اظهار اندر جو
به برکا منڊ وانگي آ.
سموريون خارجي ڳالهيون،
سمورا داخلي قصا
اَڌاريل آڳ جيئن آهن
ها ديپڪ راڳ جيئن آهن
گرم احساس جي سگريءَ
ٻري پئي من جي ڪمري ۾
اٿل کاڌي آ سورج ڪر
جهڙوڪر رات وڳڙي ۾
قسم آ سنڌ ڌرتيءَ جو
اوهان جي ڏات لکڻي ڄڻ
ڪا مُوکي مَٽ پئي اُپٽي
نديءَ نيري خيالن جي
اکين آڏو ٿي پئي اُڀري.
ڪروڙين ڪائناتن جا
سمايل عڪس ڪي آهن
سمبارا جا ڪلاسيڪل
انهن ۾ رقص ڪي آهن
سوين مهراڻ جون ڇوليون
نڪوري نينهن جون ٻوليون
اهي ڇوليون اهي ٻوليون
پيون هر دؤر ۾ ورنديون
پيون هر دؤر ۾ ٻُرنديون.
**