اڙي دل بي چئي! ڪيڏو حشر برپا ڪرين ٿي پئي!
نه جيڪو پهچ ۾ منهنجي، اهو ئي گُل گُهرين ٿي پئي.
سمندر سونهن جو ڇلڪي، ازل کان عشق پيو جهومي،
پرائي دهل تي تون ڇو بڻي ناچو نچين ٿي پئي.
نديءَ جي ٻن ڪپن جهڙا، اهي چپ خوبصورت ٻئي،
شڪر ڪر جو حياتيءَ ۾ انهن کي تون چمين ٿي پئي.
انهن وارن ڪُنڍن ڪارن ڪيا قتلام ها ڪيئي،
سکي پو ڀي اڃا تون چيلهه تائين سي ڇڏين ٿي پئي.
اسان جاڙن ڀرونئن جا اڃا قيدي، مٺي! پت ڪر،
ڀلا ڇالاءِ ماڻهن کان، اسان بابت پڇين ٿي پئي.
ڪئي مون ڇوڙ آ تو ۾، ٿيو آهيان مان ضم تو ۾،
اسر ڌاري ڪري سڏڙا، اڃا ڪنهن کي سڏين ٿي پئي.
ڪري ٽڪساز تو مون کي، سجايو رات ڪاڪل ۾،
بڻي اڄ ايئن اڻ سونهين اچانڪ تون وڃين ٿي پئي.
نگاهن جا تکا نشتر کتا آهن جگر جي ڀر،
مٿان ٽانڊا به نيڻن تي ستمگر ٻيا رکين ٿي پئي.
وڏي ’آڪاش‘ دل ڌاري اوهان سان پيچ پاتو آ،
مڃڻ بدران انهيءَ جي هن سچائي تي کلين ٿي پئي.