مينديءَ رتن هٿن کي منهن تي رکي کِلي ٿي،
تنهن وقت دل جي ڌرتي ڪنهن پينگهه جيئن لُڏي ٿي.
مرڪن جي مئڪدي مان چپڙن تي جام آڻي،
مدهوش ٿي ڏسي ٿي، ڏاڍو سکي وڻي ٿي.
هر شام روپ ان جو، هر صبح نور ان جو،
سج ـــ روشني به ان کان ڪرڻا پِني پُڄي ٿي.
نو خيز سڀ نگاهون من ۾ کُپي وڃن ٿيون،
۽ سونهن هن بشر جي سڀ ڪجهه جهٽي وٺي ٿي.
مرڪي ته عشق اُٿلون کائِي اُٿي چپن مان،
آتش نگاه هن جي باهيون بڇي ڇڏي ٿي.
رابيل روح پنهنجو هر آڳ مان اُڪاري،
خوابن ۾ ئي سهي پر ’آڪاش‘ وٽ اچي ٿي.