ان کان اڳ پاڻ پنهنجي جو ورسي ٿيون،
آءُ ڌرتي ٿيون آءُ ڌرتي ٿيون.
پنهنجي ذاتي انائن کي پُٺتي ڌڪي،
ديس واسين جي من جي ڪا مرضي ٿيون.
صبح تاريخ ۾ پاڻ مُردن جيان،
اِينءَ نه ٿي جو مقامن ۾ ڀرتي ٿيون.
هر امان ڀيڻ جا ڀرجهلا ٿي رهون،
هر ننڍي ٻار لئه پاڻ جيجي ٿيون.
آجپي جا کڻي خواب گهر گهر پڄون،
مات جي ڀئو مٿان هاڻ سرسي ٿيون.
جيڪا ’آڪاش‘ ويريءَ ۾ کُپجي وڃي،
تيز اهڙي تکي يار بڙڇي ٿيون.