چيٽ هو، چنڊ هو، چلولايون هيون،
مُرڪ هئي، ٽهڪ ها، ڪتڪتايون هيون.
جي مشعالن جيان پئي ٻريون ميڙ ۾،
منهنجي محبوب جون هٿ ڪرايون هيون.
ڳوٺ ۾ گهر ڪچا ها ڌُڌڙ هئي مگر،
امن هو، خير هو، سڀ سڻايون هيون.
ڪنهن جي اتهاس جون ڪنهن جي احساس جون،
مَن ۾ يادون هزارين سجايون هيون.
ڪلهه سمندر ڪناري نُما شام جو،
چيلهه ۾ پاڻ ٻانهون ورايون هُيون.
من چڪوري جيان عرش تي هو اُڏيو،
تو جي ڪوئل ٿي ٻوليون ٻرايون هيون.
رات ’آڪاش‘ آهي رُنو ڏات سان،
ڇو ته مَن ۾ ڪي کٽڪيون جدايون هيون.