ڀر ۾ جنهن جي مِتوا ناهي،
تَنهن جي ڪا ڀي دنيا ناهي!
نيڻ نشيلا مَڌ جا پيالا،
تو وٽ سجني ڇا ڇا ناهي!
پاڻ اصل کان، تاسا آهيون،
برسي ڪائي برکا ناهي.
مُند وَري آ ميلاپن جي،
محبوبن کي چنتا ناهي.
ڇم ڇم ڇم ڇم ڇير وڳي آ،
سا ري گا ما پا ڌا ناهي؟
ڌرتي تو کي ماءُ ٿو سمجهان،
ٻي ڪا منهنجي ماتا ناهي.
خوشبو خوشبو جيون تنهنجو،
تو وٽ سُڃ ۽ صحرا ناهي.
رهندو درد اَيامن تائين،
شايد ڪو به مسيحا ناهي.
دل جي ڌرتي ڌڌڪا دهڪا،
وِڄ ڪندي ڇا؟ واڪا ناهي.
جيون جي هن صحرائن ۾،
”ڪير آهي جو تنها ناهي.“
هُن جا هٿڙا، مهنديءَ رتڙا،
منهنجي مَن تي ورکا ناهي.
محبت آ، ’آڪاش‘ جي ٻولي،
پنهنجي ٻي ڪا ڀاشا ناهي.