ايترو پري هليو وئين!
تنهنجي پٺيان هلندي هلندي
پاڻ کي وڃائي ويٺس
ڪوسي واءُ ۾
زرد پنن جي جهرمراهٽ
کن کن جو آواز
ڄڻ ته سمنڊ ڪناري
جهونگاريل تنهنجا گيت پئي لڳا
پاڻ کي سهيڙيندي
ايترو ڏور هليو ويس
جو هاڻ توکي ڳولڻ بنا
پاڻ کي ٿو پيو ڳوليان
اڄ به جڏهن ڏور ڪنهن واهڻ ۾
سُرن جي ورکا ٿيندي
ته مان هڪ نئون جنم وٺي
تنهنجي سُرن ڳولڻ واسطي
ساڳين پيچرن تي
هلي پوندس
ڄڻ اهي سُرن جون سفينيون
منهنجو روح بڻجي
مون کي جيوندان ڏينديون.