نه ئي چيٽ آيا نه ئي گُل ٽڙيا ڪي،
نڪي کيت من جي اڱڻ تي کِڙيا ڪي.
پکين جا به آکيرا خالي اسان جيئن،
چٻن جا ڪٽڪ ها چوڌاري مڙيا ڪي.
رقيبن جي رنجش ته فطري هئي پر،
اسان تي انهن جا به واٺا چڙيا ڪي.
سچو عشق آهي سمونڊن کان گهرو،
وري ڪينَ موٽيا جي ان ۾ گهڙيا ڪي.
پراڻن مٽن مان هُوءَ پياري هلي وئي،
ڪيئن ضبط ۾ ها گهڻو پئي ٿڙيا ڪي.
هَو ’آڪاش‘ تي چنڊ تارن جي لئي ۾،
اُتي ڀي سکيءَ جا ئي سرگم ڇڙيا ڪي.