ڏِيئن وانگر جلائين يا اُجهائين تون ته مرضي ٿئه،
رکي گلدان ۾ جيڪر سجائين تون ته مرضي ٿئه.
اسيريءَ کي قبوليوسين، هجن زنجير زلفن جا،
اڃا اکڙين جي گهونگهٽ ۾ لِڪائين تون ته مرضي ٿئه.
ٽڙيو هو گل جيان جيڪو، انهيءَ تي شام آئي آ،
اسان جو من آ مرجهايل، لڀائين تون ته مرضي ٿئه.
اسان توکي ڏسون ٿا پيا، خيالن جي خدائيءَ ۾،
ڀلي هِن چنڊَ چهري کي، لڪائين تون ته مرضي ٿئه.
اوهان جو نانءُ پوکيل آ، اسان جي دل جي ڌرتيءَ تي،
انهيءَ کي هِجر جي هَـرَ سان، مٽائين تون ته مرضي ٿئه.
صدين کان ساٿ سرهي لئه، رُليو ’آڪاش‘ تنهنجي لئه،
اڃا ڀي جي سندس دل کي رُلائين تون ته مرضي ٿئه.