سندءِ رَاهون نهاريندي، ويا ٿي ڏينهن ڏاڍا هِن،
رڳو توکي پڪاريندي، ويا ٿي ڏينهن ڏاڍا هِن.
وَيس بي حال ٿي مِٺڙا! بنا تنهنجي سَهاري جي،
اڪيلو وقت ٽاريندي، ويا ٿي ڏينهن ڏاڍا هن.
ڇڏيو آ ساٿ ٽانڊاڻن هِنن تاريڪ رَاهُن ۾،
اُماوس رات گهاريندي، ويا ٿي ڏينهن ڏاڍا هن.
سندءِ وڇڙڻ جو غم مون لئه نه هوگهٽ مَوت ماريءَ کان،
ڏٽن تي دِل ڌتاريندي، ويا ٿي ڏينهن ڏاڍا هن.
بنا احساس دِلڙيءَ ۾ ويون بي نُور ٿي اکڙيون،
ڏکن کي لڙڪ پـياريندي، ويا ٿي ڏينهن ڏاڍا هن.
اکين تي هَٿ رکي پنهنجي چَيئه، آڪاش ايندس مان.
ڏِين جان آس ٻاريندي، ويا ٿي ڏينهن ڏاڍا هن!