سار جا سي چڙا جيئن وڄڻ ٿا لڳن،
نيڻ نهٺا گهڻا پر رُئڻ ٿا لڳن.
ٻور جئن جئن نمون ٿيون جهلينديون وڃن،
پور پنهنجي پرينءَ جا پچڻ ٿا لڳن.
ساهه ٿورو ڪٿي شل نه گهُٽجي ڪڏهن،
ماڻهو ڪو راش سمجهي لٽڻ ٿا لڳن.
سادگيءَ سان رهون ٿا جي سنگت اڳيان،
شينهن وانگر مٿان سي گجڻ ٿا لڳن.
ايڏيون وسڪار جي مند يادون نه ڏي،
نيڻ ٽم ٽم ڪري هي وسڻ ٿا لڳن.
ڪيئن ’آڪاش‘ ان تائين پهچي ڀلا،
عشق جا ڀي اتي پر سڙڻ ٿا لڳن.